Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι είναι στα χείλη το ερώτημα. Από ευγένεια ή διακριτικότητα δεν το εκστομίζουν! «Μα τι έχει να προσφέρει ακόμα ένα βιβλίο στη σημερινή πληθώρα της πληροφόρησης;»
Για να είμαι ειλικρινής, όταν τελείωσα το πρώτο μου βιβλίο, ουδέποτε είχα φανταστεί ότι θα υπάρξει και συνέχεια!
Η συγγραφή απαιτεί δέσμευση, αφοσίωση και προγραμματισμό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα αποτραβηχτούν σ’ ένα μέρος για να τελειώσουν ένα βιβλίο.
Προτιμώ ν’ αφήνω τις ιστορίες να ωριμάζουν για μήνες, για χρόνια, καμιά φορά και για δεκαετίες! Θέλω πρώτα να πείσουν εμένα! Να δω αν αντέχουν και δεν ήταν ένα εφήμερο σχεδίασμα.
Προτιμώ ν’ αφήνω τις ιστορίες να ωριμάζουν για μήνες, για χρόνια, καμιά φορά και για δεκαετίες! Θέλω πρώτα να πείσουν εμένα! Να δω αν αντέχουν και δεν ήταν ένα εφήμερο σχεδίασμα.
Όμως, κάθε φορά που ακούω κάποιον να μου αφηγείται την ιστορία του, μια ιστορία ήττας και αποτυχίας, μια ιστορία χωρίς ελπίδα, τους διηγούμαι την περιπέτεια της Νίκης!
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε γράψει ότι ο δημιουργός μπορεί στο τέλος να μη μείνει ικανοποιημένος με το έργο του και να το πετάξει στη λήθη. Βλέπετε, μερικά από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Καβάφη είναι απ’ εκείνα που ο μέγας Αλεξανδρινός αποκήρυξε!
Ύστερα, δουλεύοντας στον ιδιωτικό τομέα, σε θέσεις με απαιτήσεις, ο διαθέσιμος χρόνος είναι πάντα ζητούμενο.
Παρ’ όλα αυτά, διαρκώς επιβεβαιώνεται στην πράξη ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει…
Η απόφαση για το τρίτο βιβλίο ελήφθη πριν από δυο περίπου χρόνια. Και ήταν της στιγμής. Είναι από εκείνα τα κεντρίσματα που δεν σ’ αφήνουν σε ησυχία, αν δεν ανταποκριθείς.
 |
| Μια άλλη ευκαιρία... Κωνσταντίνος Α. Τριανταφυλλάκης Ιανός 400 σελ. ISBN 978-618-5141-30-1 Τιμή: €13,00 |
Ένας φίλος μου με κάλεσε συντετριμμένος και με παρακάλεσε να συνοδέψω τη γυναίκα του στην πρώτη της χημειοθεραπεία. Εκείνος δεν άντεχε ή καλύτερα νόμιζε ότι δεν άντεχε. Φοβόταν τα νοσοκομεία (και ποιος δεν τα φοβάται είναι αλήθεια).
Και η γυναίκα του, η Νίκη, πουλάκι φοβισμένο με τσακισμένες φτερούγες.
Τους βρήκε το κακό απροετοίμαστους.
Σε μια τυχαία εξέταση, έμαθαν τα μαντάτα. Όταν ακούς τη λέξη «καρκίνος» έχεις σχεδόν πειστεί πώς το τέλος πλησιάζει…
Σε μια τυχαία εξέταση, έμαθαν τα μαντάτα. Όταν ακούς τη λέξη «καρκίνος» έχεις σχεδόν πειστεί πώς το τέλος πλησιάζει…
Ήθελαν ένα χέρι να κρατηθούν. Κάποιον να τους δώσει μια ελπίδα. ΄Εστω και προσωρινή. Τους είχαν μαυρίσει την ψυχή.
Οι πιθανότητες ήταν εναντίον της.
Η πρόγνωση ζοφερή.
Η κλεψύδρα, αργά αλλά βασανιστικά, είχε αρχίζει να αδειάζει.
Όπως ακριβώς οι σταγόνες από το φάρμακο της χημειοθεραπείας.
Δεν υπήρχε ελπίδα… Έτσι τους έλεγαν… Και ήταν έτοιμοι να παραδοθούν στο μοιραίο.
Όταν τελείωσε η πρώτη συνεδρία, το αριστερό μου χέρι, λίγο πάνω από τον καρπό, είχε ματώσει από τα νύχια της… Το αντιληφθήκαμε, όταν βγήκαμε στον διάδρομο…
Το ίδιο σκηνικό, επαναλήφθηκε άλλες εφτά φορές…
Μετά από κάθε συνεδρία, έφευγε με περισσότερες ελπίδες.
Μετά από κάθε συνεδρία, έφευγε με περισσότερες ελπίδες.
Ένα αχνό χαμόγελο είχε αρχίσει, δειλά-δειλά, να ζωγραφίζεται στα χείλη της.
Ώσπου στο τέλος, εγκαταστάθηκε μόνιμα!
Και δεν φεύγει πια, με τίποτα!
Τελικά η Νίκη αναμετρήθηκε με το θηρίο και το νίκησε!
Διέψευσε δυσοίωνες προβλέψεις και απαισιόδοξες εκτιμήσεις. Τα έβαλε με το αναπότρεπτο και το απέτρεψε!
Όταν τη ρώτησα πώς άντεξε, έδειξε τον σύζυγό της και τα δυο παιδιά τους και μου έδωσε ένα τσαλακωμένο χαρτάκι:
«Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».(Αποστόλου Παύλου, Προς Κορινθίους Α)
Όχι για να του θυμίσω ότι υπάρχουν και χειρότερα, αλλά για να πειστεί ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, όταν αγωνίζεσαι.
Είναι η αγάπη για τη ζωή, τελικά, που θεριεύει την ελπίδα.
Παράλληλα, όλο αυτό τον καιρό, όπως όλοι μας, άκουγα ιστορίες για ανθρώπους που τα έχασαν όλα λόγω της κρίσης.
Για επιχειρήσεις που έκλεισαν, οικογένειες που διαλύθηκαν, σχέσεις που άλλαξαν.
Η Αθήνα πια τα βράδια έχει μια τρομακτική όψη.
Παντού νιώθεις αυτή την αίσθηση της παρακμής, της ήττας, της εγκατάλειψης.
Ξέρω οικογενειάρχες, οι οποίοι έως πριν λίγα χρόνια ακόμα είχαν μια οργανωμένη ζωή και τα έφερναν βόλτα. ΄Εστω δύσκολα, αλλά τα κατάφερναν. Κυρίως είχαν να ελπίζουν σε κάτι. Τους βλέπεις τώρα να χρωστάνε στην εφορία, στα ασφαλιστικά τους ταμεία, στις τράπεζες, ακόμα και συγγενείς και φίλους. Να είναι σαν την καλαμιά στον κάμπο, ανήμποροι, αδύναμοι, απογοητευμένοι. Χωρίς ελπίδα…
Πολλοί δεν φταίνε κιόλας για το κακό που τους βρήκε. Τους τράβηξε στον βυθό η κρίση. Και τους αποτελείωσε.
Όμως, κάθε φορά που ακούω κάποιον να μου αφηγείται την ιστορία του, μια ιστορία ήττας και αποτυχίας, μια ιστορία χωρίς ελπίδα, τους διηγούμαι την περιπέτεια της Νίκης!
Όχι για να του θυμίσω ότι υπάρχουν και χειρότερα, αλλά για να πειστεί ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, όταν αγωνίζεσαι.
Οι ιστορίες του βιβλίου γράφτηκαν τα τελευταία δυο χρόνια. Είναι ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας που ζούν στην Αθήνα της κρίσης. Μιας κρίσης που τη βιώνουν όλοι σε προσωπικό, επαγγελματικό και οικογενειακό επίπεδο…
Θα αντέξουν; Θα τα καταφέρουν; Θα επανέλθουν; Εκτός από τα προβλήματα οικονομικά, προσωπικά, οικογενειακά και επαγγελματικά, θα βρεθούν αντιμέτωποι και με άλλης φύσεως διλήμματα. Με τις αρχές και τις αξίες τους.
Στο Μια άλλη ευκαιρία… οι ήρωες αντικρίζουν τον κόσμο από την άβυσσο και έχουν έναν ανηφορικό δρόμο μπροστά τους.
Το στοίχημα που αγωνίζονται να κερδίσουν είναι μια άλλη ευκαιρία για να ξαναδοκιμάσουν.
Τελικά, βρήκα την απάντηση και στο αρχικό ερώτημα.
Κάθε βιβλίο είναι σαν το χάραγμα της μέρας. Δεν μοιάζει με την προηγούμενη και εξαρτάται από εσένα πώς θα την αξιοποιήσεις…
Είναι, τελικά, πίσω από τις σκιές που έρχεται το φως. Εκεί ανταμώνεις, αν είσαι τυχερός, την άλλη σου ευκαιρία... Αρκεί να διαλέξεις τι θες να βλέπεις. Σκιές ή φως;
Άλλωστε, ο άνθρωπος είναι ο καρπός της Φωτιάς που γεννήθηκε μέσα στο Έρεβος. Ο σπόρος που κάρπισε μέσα στην Άβυσσο.
Θα ζει πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου