– Πώς διαλύθηκαν όλα;
– Κάποια στιγμή διαλύονται όλα.
– Τόσο γρήγορα;
– Στα ξαφνικά.
– Αν μπαίναμε σ’ ένα πλοίο να φύγουμε...
– Να το σκάγαμε σαν τα ποντίκια;
– Δεν υπάρχει μέλλον για εμάς εδώ.
– Δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά μας.
– Δεν υπάρχει μέλλον για τα γηρατειά μας.
– Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον.
– Το να μείνεις υπ’ αυτές τις συνθήκες είναι σκέτη αυτοκτονία.
– Να μπαίναμε σ’ ένα πλοίο να φύγουμε...
– Αυτό το πλοίο θα γινόταν μια χώρα για μας.
– Πλωτή.
– Ήρεμη στη νηνεμία.
– Νευρική στην τρικυμία.
– Κι αν το πλοίο ναυαγούσε;
– Έτσι στα ξαφνικά;
– Μόλις βγαίναμε απ’ τη Μεσόγειο.
– Ύστερα από μια μεγάλη καταιγίδα.
– Θα χωρούσαμε όλοι σε μία σχεδία.
– Αυτή η σχεδία θα γινόταν μια χώρα για μας.
– Θα πεθαίναμε απ’ τη δίψα.
– Θα πεθαίναμε απ’ την πείνα.
– Θα ’τρωγε ο ένας τον άλλον.
– Ηρεμήστε.
– Όταν ακούω «ηρεμήστε», με πιάνει πανικός.
– Εκείνη τη στιγμή από μακριά θα εμφανιζόταν ένα νησί.
– Πού;
– Εκεί.
– Με κοκοφοίνικες;
– Με σπιτάκια λευκά.
– Αιγαιοπελαγίτικα.
– Στη μέση του Ατλαντικού;
– Θα φτάναμε τόσο μακριά;
– Αν ταξιδεύαμε για μήνες.
– Για κοίτα καλύτερα.
– Είναι ένα ελληνικό νησί.
– Καταμεσής του Ατλαντικού;
– Άλλο πάλι και τούτο.
– Είσαι σίγουρος;
– Θα φαίνονταν οι γάτες, τα γεράνια, ο πλακόστρωτος δρόμος, το ’κλησάκι, οι γριούλες...
– Αποκλείεται, τα ελληνικά νησιά τ’ αγοράζουν ένα ένα οι ξένοι.
– Αυτές οι μαυροφορεμένες γριές σίγουρα δεν είναι ξένες.
– Τι ατενίζουν;
– Εμάς.
– ΓΕΙΑ ΣΑΣ!
– ΓΕΙΑ ΣΑΣ!
– ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ.
– Αυτό το νησί θα γινόταν μια χώρα για μας.
– Κι έτσι δεν θα χάναμε τη γλώσσα μας.
– Την ταυτότητά μας.
– Το ποιοι είμαστε, ρε παιδί μου.
– Τα παιδιά μας δεν θ’ άκουγαν να μιλάμε στο σπίτι ελληνικά και θα ρώταγαν τι λέμε.
– Κι αν το κύμα απομάκρυνε τη σχεδία μας μακριά απ’ αυτό το νησί;
– Θα περνάγαμε τα πάθη του Οδυσσέα.
– Γαμώ τον Ποσειδώνα μου.
– ΝΑ ΑΝΑΨΕΤΕ ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.
– ΝΑ ΑΝΑΨΕΤΕ ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
– Δεν πεθάναμε κιόλας.
– Δεν φαίνεται πια.
– Ποιο;
– Το νησάκι.
– Ποιο νησάκι;
– Έγινε κουκκίδα.
– Έσβησε.
– Σταματήστε! Αρκετά!
– Έχει δίκιο, παιδιά. Τέρμα με τις φαντασιώσεις.
– Αρκετά με τα όνειρα.
– Έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού.
– Πρέπει να δράσουμε.
– Εδώ ο τόπος δεν μας χωρά.
– Πρέπει επειγόντως να βρούμε μια άλλη χώρα.
– Μετανάστες;
– Κάποια στιγμή διαλύονται όλα.
– Τόσο γρήγορα;
– Στα ξαφνικά.
– Αν μπαίναμε σ’ ένα πλοίο να φύγουμε...
– Να το σκάγαμε σαν τα ποντίκια;
– Δεν υπάρχει μέλλον για εμάς εδώ.
– Δεν υπάρχει μέλλον για τα παιδιά μας.
– Δεν υπάρχει μέλλον για τα γηρατειά μας.
– Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον.
– Το να μείνεις υπ’ αυτές τις συνθήκες είναι σκέτη αυτοκτονία.
– Να μπαίναμε σ’ ένα πλοίο να φύγουμε...
– Αυτό το πλοίο θα γινόταν μια χώρα για μας.
– Πλωτή.
– Ήρεμη στη νηνεμία.
– Νευρική στην τρικυμία.
– Κι αν το πλοίο ναυαγούσε;
– Έτσι στα ξαφνικά;
– Μόλις βγαίναμε απ’ τη Μεσόγειο.
– Ύστερα από μια μεγάλη καταιγίδα.
– Θα χωρούσαμε όλοι σε μία σχεδία.
– Αυτή η σχεδία θα γινόταν μια χώρα για μας.
– Θα πεθαίναμε απ’ τη δίψα.
– Θα πεθαίναμε απ’ την πείνα.
– Θα ’τρωγε ο ένας τον άλλον.
– Ηρεμήστε.
– Όταν ακούω «ηρεμήστε», με πιάνει πανικός.
– Εκείνη τη στιγμή από μακριά θα εμφανιζόταν ένα νησί.
– Πού;
– Εκεί.
– Με κοκοφοίνικες;
– Με σπιτάκια λευκά.
– Αιγαιοπελαγίτικα.
– Στη μέση του Ατλαντικού;
– Θα φτάναμε τόσο μακριά;
– Αν ταξιδεύαμε για μήνες.
– Για κοίτα καλύτερα.
– Είναι ένα ελληνικό νησί.
– Καταμεσής του Ατλαντικού;
– Άλλο πάλι και τούτο.
– Είσαι σίγουρος;
– Θα φαίνονταν οι γάτες, τα γεράνια, ο πλακόστρωτος δρόμος, το ’κλησάκι, οι γριούλες...
– Αποκλείεται, τα ελληνικά νησιά τ’ αγοράζουν ένα ένα οι ξένοι.
– Αυτές οι μαυροφορεμένες γριές σίγουρα δεν είναι ξένες.
– Τι ατενίζουν;
– Εμάς.
– ΓΕΙΑ ΣΑΣ!
– ΓΕΙΑ ΣΑΣ!
– ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ.
– Αυτό το νησί θα γινόταν μια χώρα για μας.
– Κι έτσι δεν θα χάναμε τη γλώσσα μας.
– Την ταυτότητά μας.
– Το ποιοι είμαστε, ρε παιδί μου.
– Τα παιδιά μας δεν θ’ άκουγαν να μιλάμε στο σπίτι ελληνικά και θα ρώταγαν τι λέμε.
– Κι αν το κύμα απομάκρυνε τη σχεδία μας μακριά απ’ αυτό το νησί;
– Θα περνάγαμε τα πάθη του Οδυσσέα.
– Γαμώ τον Ποσειδώνα μου.
– ΝΑ ΑΝΑΨΕΤΕ ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.
– ΝΑ ΑΝΑΨΕΤΕ ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.
– Δεν πεθάναμε κιόλας.
– Δεν φαίνεται πια.
– Ποιο;
– Το νησάκι.
– Ποιο νησάκι;
– Έγινε κουκκίδα.
– Έσβησε.
– Σταματήστε! Αρκετά!
– Έχει δίκιο, παιδιά. Τέρμα με τις φαντασιώσεις.
– Αρκετά με τα όνειρα.
– Έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού.
– Πρέπει να δράσουμε.
– Εδώ ο τόπος δεν μας χωρά.
– Πρέπει επειγόντως να βρούμε μια άλλη χώρα.
– Μετανάστες;
[Φέρνουν επί σκηνής τις βαλίτσες τους.]
– Κλείστε τα μάτια για ένα λεπτό.
– Για ένα βράδυ.
– Για μία ζωή.
– Τώρα ανοίξτε τα.
– Η χώρα πέθανε.
– Να πάει στον αγύριστο.
– Μας έβγαλε τα συκώτια.
– Σαν να πέθανε ένα κομμάτι μας.
– Θεός σχωρέσ’ την.
– Πάει, πέθανε.
– Ζήτω η νέα χώρα.
– [Όλοι μαζί.] ΖΗΤΩ!
– [Με λιγότερο ενθουσιασμό.] Ζήτω!
– Για ένα βράδυ.
– Για μία ζωή.
– Τώρα ανοίξτε τα.
– Η χώρα πέθανε.
– Να πάει στον αγύριστο.
– Μας έβγαλε τα συκώτια.
– Σαν να πέθανε ένα κομμάτι μας.
– Θεός σχωρέσ’ την.
– Πάει, πέθανε.
– Ζήτω η νέα χώρα.
– [Όλοι μαζί.] ΖΗΤΩ!
– [Με λιγότερο ενθουσιασμό.] Ζήτω!
[Σιωπή.]
– Θα ήθελα μια χώρα χωρίς...
– Χωρίς...;
– Ναι, χωρίς.
– Καταλαβαίνω.
– Αλήθεια;
– Ναι, χωρίς...
– Αυτό λέω κι εγώ.
– Χίλιες φορές χωρίς...
– Χωρίς...;
– Ναι, χωρίς.
– Καταλαβαίνω.
– Αλήθεια;
– Ναι, χωρίς...
– Αυτό λέω κι εγώ.
– Χίλιες φορές χωρίς...
[Οι μισοί κάθονται πάνω στις βαλίτσες τους, οι άλλοι μισοί τις χρησιμοποιούν για μαξιλάρι.]
– Θέλω μια χώρα σαν παραμύθι της γιαγιάς.
– Να μπορώ να κοιμάμαι ήρεμος τα βράδια.
– Ν’ ακουμπώ το κεφάλι μου στη χώρα.
– Να βουλιάζω πάνω της μαλακά.
– Χωρίς την παραμικρή ανησυχία.
– Να μπορώ να κοιμάμαι ήρεμος τα βράδια.
– Ν’ ακουμπώ το κεφάλι μου στη χώρα.
– Να βουλιάζω πάνω της μαλακά.
– Χωρίς την παραμικρή ανησυχία.
[Κλείνουν τα μάτια τους.]
– Ωραία χώρα.
– Ωραία δεν θα πει τίποτα.
– Ωραία δεν θα πει τίποτα.
[Σκοτάδι.]
Απόσπασμα από το έργο Θέλω μια χώρα του Ανδρέα Φλουράκη, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά σε μετάφραση του Alexi Kaye Campbell στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο τον Ιούνιο του 2013, σε σκηνοθεσία του Richard Twyman. Στην Ελλάδα παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, στις 30 και 31 Ιουλίου 2015, με τη συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη. Το θεατρικό έργο κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ Εκδοτική.
Ο Ανδρέας Φλουράκης γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και θέατρο στην Αγγλία. Στο θέατρο εμφανίζεται πρώτη φορά το 2001 με το συλλογικό έργο Πίστη (Θέατρο του Νότου). Το 2003 διακρίνεται στον διαγωνισμό μονόπρακτων του Θεάτρου Τέχνης, το 2004 του απονέμεται η υποτροφία Fulbright, το 2006 το έργο του Αντιλόπες επιλέγεται ως ένα από τα δεκαέξι καλύτερα θεατρικά της Ευρώπης στο πρόγραμμα JANUS, το 2008 βραβεύεται στον διαγωνισμό μονόπρακτων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου, καθώς και στον διεθνή Διαγωνισμό Μονοδράματος 2006-2008 των UNESCO-Ι.Τ.Ι., ενώ πέρυσι το έργο του Ασκήσεις Για Γερά Γόνατα επιλέγεται στην τριάδα έργων του Eurodram. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, τουρκικά, ρουμάνικα, πολωνικά και φινλανδικά και έχουν παρασταθεί/αναγνωσθεί στα Royal Court Theatre, Gate Theatre, West Yorkshire Playhouse και Tristan Bates στη Μεγάλη Βρετανία, στο φεστιβάλ Oyun Yaz στην Κωνσταντινούπολη, στο Φεστιβάλ του Ελσίνκι, στα Comparative Drama Conference, φεστιβάλ HotINK, φεστιβάλ GI60 στις Η.Π.Α. κ.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου