ΣΕ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΘΗΝΑ ΧΑΤΖΗ

ΑΘΗΝΑ ΧΑΤΖΗ

Δημοσιεύτηκε Κυριακή, 07 Δεκεμβρίου 2014 12:42

κείμενο: Αθηνά Χατζή

Η θάλασσα έφυγε
Αθηνά Χατζή
Μεταίχμιο
248 σελ.
Τιμή € 12,20

Αφορμή για τη Θάλασσα στάθηκε ο χαρακτήρας της Νταίζης. Ήθελα να γράψω μια ιστορία για μια κοπέλα απλή, λαϊκή και προπάντων συγχυσμένη ανάμεσα σε Ντέιζι Ντιουκ και Ντέιζι Ντακ, αιώνια ξαδέρφη με τα σορτς και τις ποδάρες ή αιώνια αρραβωνιαστικιά με τα στραβά ποδαράκια και τα στραβοπατημένα γοβάκια.

Οι υπόλοιποι ήρθαν να την πλαισιώσουν, όπως όμως συχνά συμβαίνει στην περιπέτεια της γραφής, αξίωσαν και έλαβαν τον χώρο που αναλογούσε στον καθένα, κάποιοι λίγο παραπάνω απ' ό,τι τους είχε αρχικά προοριστεί.

Συχνά με ρωτάνε αν έχω κάποια προτίμηση ή αδυναμία σε ήρωά μου. Και ναι και όχι. Και εξηγούμαι. Ο Γιάννης, εραστής ένα φεγγάρι της Νταίζης και ρομαντικός μέχρι εξαντλήσεως, που βρίσκει τον δρόμο του έπειτα από αρκετά ζιγκ-ζαγκ –οι πορείες των ανθρώπων είναι τεθλασμένες, άλλωστε– είναι ο πιο πρόσφορος για ταύτιση. Κοινά μας η αγάπη για τα βουνά και τον κινηματογράφο και, παλαιότερα, οι δραματικές εξάρσεις εκ του μηδενός. Όμως, είναι στους σκοτεινούς ήρωες, όπως ο Τάκης εν προκειμένω, ο γόης και εγωπαθής μεσήλιξ, που αναζητώ κίνητρα και εξηγήσεις συμπεριφορών ανάρμοστων για το δικό μου ήθος.

Η Θάλασσα γράφτηκε σε ένα διάστημα τριών ετών και κάτι παραπάνω, κυρίως στην Αθήνα και στη Ρόδο, όπου βρέθηκα για λόγους συγγραφικούς και αρχαιολογικούς, ένα μικρό κομμάτι της στη νήσο Γαύδο και στην πολίχνη Θέρμο (Αιτωλίας), διορθώθηκε δε στη νήσο Ρόδο αργότερα και στο τελικό της στάδιο στην πόλη Άγκυρα. Διαδραματίζεται πρωτίστως στην Αθήνα, δευτερευόντως δε σε μερικές νήσους και έναν-δύο εξωτικούς προορισμούς.

Δεν σκόπευα να γράψω ένα μυθιστόρημα για την «κρίση», σκόπευα όμως, και αυτό έπραξα, να γράψω μια ιστορία για το αθηναϊκό άστυ που πολύ κακόπεσε τα τελευταία χρόνια και, κατά τη γνώμη μου, δεν του άξιζε αυτή η κακοποίηση. Η ιστορία της Νταίζης, του Γιάννη, του Τάκη, της Άννας, του Σίμου και ενός-δύο διαττόντων είναι μια ιστορία ανάμεσα στο «πώς τα φέρνει η ζωή» και το «έλα να δεις τι έκανες». Και η κατακλείδα είναι –το τέλος δεν το αποκαλύπτω, αλίμονο– ότι ο καιρός του θερίζειν πάντοτε έπεται των τυχαίων και κάποτε μοιραίων σπορών μας.

http://diastixo.gr/