Από μικρό παιδί άφηνα για ώρες τα παιχνίδια μου και τα σχολικά διαβάσματά μου για ν' αγκαλιάσω τις λέξεις, άλλοτε μιλώντας κι άλλοτε πειραματιζόμενη με τα μολύβια μου. Έτσι, επέτρεπα στην πραγματικότητά μου να πλέκεται στην ανέμη της φαντασίας μου.
Τότε άρχιζε το καλύτερο όλων, το ΠΑΙΧΝΊΔΙ
μου με το παραμύθι. Ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια, την οποία πολλές φορές μοιραζόμουν και με τους φίλους μου. Τους μάζευα στο σπίτι μας τις ώρες εκείνες που η βροχή ή ο αέρας εμπόδιζαν τις βόλτες μας στη γειτονιά, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες τούς άνοιγα την πόρτα της αυλής, για να θρονιαστούν στο «γρασιδένιο» χαλί και ν' απολαύσουν τις σπιτικές λεμονάδες της γιαγιάς μαζί με την ανάγνωση των ιστοριών που είχα σκαρφιστεί. Τις περισσότερες φορές προσπαθούσαν ν' αποκρυπτογραφήσουν τι έγραφα, καθώς τα γράμματά μου έμοιαζαν περισσότερο με νυσταγμένους κινέζικους χαρακτήρες. Οι ερωτήσεις τους έπεφταν βροχή, βροχή που δρόσιζε τη ραστώνη του καλοκαιριού. Οι ήρωές μου πότε έχαναν το δρόμο και πότε πότε ανακάλυπταν κάτι κρύπτες που μας οδηγούσαν στα λαγούμια της παιδικής φαντασίας. Έτσι, περνούσε ο καιρός και μεγαλώναμε παρέα.
μου με το παραμύθι. Ήταν η αγαπημένη μου συνήθεια, την οποία πολλές φορές μοιραζόμουν και με τους φίλους μου. Τους μάζευα στο σπίτι μας τις ώρες εκείνες που η βροχή ή ο αέρας εμπόδιζαν τις βόλτες μας στη γειτονιά, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες τούς άνοιγα την πόρτα της αυλής, για να θρονιαστούν στο «γρασιδένιο» χαλί και ν' απολαύσουν τις σπιτικές λεμονάδες της γιαγιάς μαζί με την ανάγνωση των ιστοριών που είχα σκαρφιστεί. Τις περισσότερες φορές προσπαθούσαν ν' αποκρυπτογραφήσουν τι έγραφα, καθώς τα γράμματά μου έμοιαζαν περισσότερο με νυσταγμένους κινέζικους χαρακτήρες. Οι ερωτήσεις τους έπεφταν βροχή, βροχή που δρόσιζε τη ραστώνη του καλοκαιριού. Οι ήρωές μου πότε έχαναν το δρόμο και πότε πότε ανακάλυπταν κάτι κρύπτες που μας οδηγούσαν στα λαγούμια της παιδικής φαντασίας. Έτσι, περνούσε ο καιρός και μεγαλώναμε παρέα.
Το παράξενο, όμως, ήταν ότι όσο αυξανόταν ο αριθμός των κεριών στην τούρτα των γενεθλίων μου, τόσο περισσότερο εγώ παιχνίδιζα με τις λέξεις κι αναζητούσα κι άλλα παραμύθια... Άφηνα την ηλικία μου και προσπαθούσα να γραπωθώ από την παιδική αθωότητα συλλαμβάνοντας ιδέες που θα με οδηγούσαν σε νέες περιπέτειες, περιπέτειες χωρίς τελειωμό. Όταν αργά αργά έφτανε το τέλος, τότε επέστρεφα πάλι στην ηλικία μου και συνέχιζα...
Οι φίλοι μου πάντοτε μ' άκουγαν χωρίς να με διακόπτουν κι όταν έπεφτε η αυλαία της ιστορίας, τότε κρυφογελούσαν κάτω απ' τα μουστάκια τους, λέγοντας με ύφος σοβαρό: «Δήμητρα, κατέβα από το σύννεφο. Αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια».
«Μόνο στα παραμύθια;» μονολογούσα εγώ. Πώς είναι δυνατόν να πιστεύετε πως τα παραμύθια είναι μόνο για παιδιά; Τα παραμύθια παρηγορούν, δίνουν φως, ελπίδα, προσδοκία, σοφία, αγάπη, γνώση. Αναρίθμητα τα οφέλη τους...
Έτσι ο χρόνος έπαιζε κυνηγητό με τις σκέψεις μου κι εγώ μεγάλωνα κρατώντας πάντα σε κεντρική θέση της καρδιάς μου τα παραμύθια• και στην άκρη του λογισμού μου την πεποίθηση πως τα παραμύθια δεν είναι μόνο για παιδιά.
Έκανα λάθος; Μάλλον όχι, γιατί του καιρού τα γυρίσματα άρχισαν να πλέκουν νέες ιστορίες στην ανέμη της φαντασίας μου με τις ανησυχίες, τις αναζητήσεις, τις προσδοκίες, τα ερωτήματα, τις φοβίες, τις αξίες. Ιστορίες για μεγάλους, που ντύθηκαν με την παρηγοριά του γραπτού λόγου χωρίς ν' αντιμετωπίσουν δράκους, λύκους, σκουπόξυλα, μάγισσες και ξωτικά.
Όλα αυτά οδήγησαν σ' αυτή τη στιγμή που μια καλοσχηματισμένη τελεία έπεσε απρόσμενα από το σωρό των χειρόγραφων σελίδων μου, έψαξε για γνώση, σοφία κι αγάπη, αλλά η ζωή άλλα τής επιφύλασσε. Περιπλανήθηκε για καιρό. Μπορεί να είχε ξεχάσει από πού ξεκίνησε, θυμόταν, όμως, πάντα τι γύρευε. Το σώμα της κουράστηκε, η πίστη της κλονίστηκε, η επιθυμία της άρχισε να ζει το δράμα των ισχνών αγελάδων. Τότε ήταν που αποφάσισε να ξεπεράσει τα πέρα-δώθε και να καταπιαστεί με τα θεία. Ναι, θα συναντούσε τον Θεό, θα του χτυπούσε την πόρτα και θα τον ρωτούσε χωρίς περιστροφές γιατί της συμβαίνουν όλα αυτά. Κι όταν η τελεία άπλωσε το χέρι της, τότε το μολύβι μου πήρε τα λευκά χαρτιά και σκαρίφησε «τις μικρές ιστορίες για το μεγάλο μας κόσμο».
Μια σύλληψη παραμυθιών για μεγάλους, που εκδόθηκαν και κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Παρρησία. Είναι μεγάλη τιμή για μένα, τα παραμύθια μου να φιλοτεχνηθούν από την εικονογράφο Δήμητρα Ψυχογυιού, η οποία με μεράκι κι αγάπη φρόντισε τα χάρτινα κουστούμια τους με κάθε λεπτομέρεια.
Κάπου εδώ θα σας αφήσω με την περιέργεια ή την απορία για τις μικρές ιστορίες. Ίσως αυτό το μικρό χάρτινο διαβατήριό μου να είναι η αφορμή για να κάνετε πολλά ταξίδια... Ταξίδια που θα συνεχίζονται στον κόσμο μας ες αεί...http://diastixo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου