Είμαι έξι, δεκαοκτώ, είκοσι έξι, τριάντα δύο. Επιστροφή στην Αθήνα, στο Μιλάνο, στη Φλωρεντία, στο Μάντσεστερ. Γραφές που κατακλύζουν τη ζωή ή το ανάποδο; Φωνήεντα μοναχικά και σύμφωνα ηχηρά και το ανάποδο. Γράφω το πρώτο φιλί στο προαύλιο κάτω απ’ τους ευκαλύπτους, την κολλητή μου, τη βροχή, το Duomo, την απελπισία ότι ξαφνικά πρέπει πια να κατεβαίνω μόνη μου εκείνα τα σκαλιά, τον ποταμό Άρνο του Μικελάντζελο, τον εσπρέσο, το παράπονο της μοναξιάς, τα χαμόγελα του πτυχίου, το εργαστήριο, τους κυτταρικούς υποδοχείς, το τσάι Whittards, τη βροχή, το Τράφορντ.
Τώρα μεγάλωσα, πάει καιρός πια απ’ τον Μικρό Πρίγκιπα και τον Γλάρο Ιωνάθαν. Οι σελίδες είναι φωτεινές, δεν μυρίζουν, δεν ιδρώνουν, δεν τσαλακώνονται. Δεν έχει και μεγάλη σημασία, όλα είναι στη μνήμη. Αυτή την οδοντωτή που σε ταξιδεύει μία με το μπαστούνι, μία με το καρότο. Εναλλάξ χαμόγελα με θυμό, πόνος με ευχαρίστηση, χοροί και μοιρολόγια. Το roller coaster της ζωής μας. Εκεί πάνω βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι πρωταγωνιστές της Οδοντωτής μνήμης δίχως ζώνες ασφαλείας, παρά μονάχα έχοντας ο ένας το χέρι του άλλου και γράφουν για ένα ταξίδι επιβίωσης.
Σαν συγκοινωνούντα δοχεία, όπου σε μια ατυχή στιγμή χύθηκαν οι ζωές τους δίχως επιστροφή. Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια κανέναν, πόσο μάλλον τον εαυτό του.
Δύο ζευγάρια, δύο τεμνόμενες ιστορίες εξάρτησης. Όταν ένας φοιτητικός ενθουσιασμός γίνεται γάμος και μια παιδική φιλία μεταμορφώνεται σε εμμονικό έρωτα, ταυτόχρονα οι πρωταγωνιστές αφήνουν τα χέρια και τις ζωές τους στο κενό. Ο καθένας βλέπει τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή ίσως και τη σωτηρία απ’ αυτά τα ίδια λάθη. Κι όχι απαραίτητα στο στενό δίδυμο των δύο φύλων, αλλά όλοι απέναντι σε όλους. Σαν συγκοινωνούντα δοχεία, όπου σε μια ατυχή στιγμή χύθηκαν οι ζωές τους δίχως επιστροφή. Κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια κανέναν, πόσο μάλλον τον εαυτό του. Πατέρας κατηγορεί το παιδί, η μάνα τον πατέρα, τα παιδιά τους γονείς· κατ’ ουσίαν τους εαυτούς τους. Η οικογένεια αποσυντίθεται με το πέρασμα του χρόνου όπως μια οδοντοστοιχία.
 |
| Οδοντωτή μνήμη Ευρυδίκη Νικήτα Ιωλκός 128 σελ. ISBN 978-960-426-847-4 Τιμή € 12,00 |
Ο χώρος που περιβάλλει τους πρωταγωνιστές είναι ολόκληρος ένα ψυχικό τοπίο σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Όσο τα συναισθήματα εναλλάσσονται, παύουν πια να είναι διαχειρίσιμα, ο θυμός κοροϊδεύει τις τύψεις και η νοσταλγία των παιδικών ονείρων θρυμματίζει τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών πάνω στα βράχια της πραγματικότητας. Ο καθένας, γυμνός με σπασμωδικές κινήσεις, ψάχνει να κάνει το οικείο ανοίκειο, σαγηνεύεται από το καινούργιο, τον «άλλον» έρωτα, ακόμα και τον θάνατο. Προσπαθεί να γαντζωθεί από οτιδήποτε δεν αντιπροσωπεύει τη σειρά λαθών που έκανε και δεν έζησε τη ζωή που νόμιζε πως ήθελε, πως του άξιζε. Έτσι ακριβώς, νόμιζε. Γιατί στο τέλος του ταξιδιού, όταν τα γρανάζια πια έχουν σκεβρώσει από τις καταιγίδες και τα δόντια δεν είναι τόσο αιχμηρά, οι πρωταγωνιστές κοιτάζουν πίσω.
Αναρωτιούνται, με την υπόκωφη ελπίδα ότι προλαβαίνουν ακόμα, πώς θα ήταν αν είχαν προσπαθήσει να ζήσουν καλά εκείνη τη ζωή, τη μόνη, τη μία. Να κοιτάξουν ο ένας στα μάτια του άλλου με την αφέλεια του εξάχρονου εαυτού τους, που ήξερε τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Είναι, άραγε, τόσο δύσκολη η διαχείριση της νοσταλγικής οικογενειακής θαλπωρής ή της απόλυτης απουσίας της; Γεννιόμαστε αυτοί που είμαστε ή μας «συνθέτουν» καθ’ οδόν; Γονίδια και περιβάλλον σε ατέρμονο ανταγωνισμό.
Η νουβέλα Οδοντωτή μνήμη είναι σαν τη νεογιλή οδοντοστοιχία των παιδικών μας χρόνων που χάνεται και σαν την επόμενη που ακολουθεί. Είναι η γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, αλλά και οποιαδήποτε άλλη αίσθηση που «βιώνει» ο κάθε αναγνώστης καταβροχθίζοντας τη ζωή του, με ή χωρίς ζώνες ασφαλείας – «κάποιοι το προτιμούν καυτό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου