Μια ανάγκη ζητάει εξ ορισμού να ικανοποιηθεί. Μπορεί η ανάγκη για μια έξοδο κινδύνου να μη συγκαταλέγεται στις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, δεν παύει όμως να είναι ζωτική και να καθορίζει τη λειτουργικότητα ορισμένων από εμάς. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι κλειστοφοβικός. Δεν είναι απαραίτητη καμία διαταραχή, τίποτα που να ορίζεται ως διαταραχή. Τίποτα που να ορίζεται ή να εξορίζεται. Οι ιστορίες είναι έξοδοι κινδύνου. Ακόμα κι όταν αφορούν εγκλωβισμούς. Οι ιστορίες είναι ένα άνοιγμα σε κόσμους που είναι παρόντες χωρίς να είναι με άλλον τρόπο προσβάσιμοι, ένα άνοιγμα εν ολίγοις σε όλες τις πιθανότητες. Οι ιστορίες μάς θυμίζουν πως όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, πως μπορούμε να παίζουμε μέχρι να κουραστούμε, να ζήσουμε υπέροχα, να πεθάνουμε από έρωτα, πείνα ή πόνο, αλλά πως ο θάνατος δεν είναι καθόλου βέβαιος και πως μπορεί –ναι, μπορεί– τελευταία στιγμή να γίνει κάτι και να τη γλιτώσουμε με γρατζουνιές και λίγα αίματα. Και φτου κι απ’ την αρχή. Οι ιστορίες είναι η κβαντική εκδοχή των ζωών μας, οι άλλες εκδοχές, οι άπειρες εκδοχές των πεπερασμένων ημερών και των άπειρων εαυτών μας. Οχι μόνο οι γραπτές. Οι προφορικές, οι τραγουδιστές, οι ζωγραφιστές, οι υλικές, οι άυλες, ακόμα κι εκείνες που ποτέ δεν ειπώθηκαν, δεν γράφτηκαν ποτέ και δεν μοιράστηκαν. Οι μυστικές και οι κρυμμένες.
Το ποστ. είναι μια σειρά από τέτοιες κρυμμένες ιστορίες μέσα σε επιστολές που δεν στάλθηκαν ποτέ. Είναι ένα βιβλίο που δεν είναι καθόλου αυτό που λέει ότι είναι ή που θα ήθελε να είναι, είναι απλώς ένα βιβλίο που κοροϊδεύει τον εαυτό του. Είναι ολοφάνερο και διαβάζεται σαν ανοιχτό βιβλίο.
Οι ιστορίες είναι έξοδοι κινδύνου. Ακόμα κι όταν αφορούν εγκλωβισμούς. Οι ιστορίες είναι ένα άνοιγμα σε κόσμους που είναι παρόντες χωρίς να είναι με άλλον τρόπο προσβάσιμοι, ένα άνοιγμα εν ολίγοις σε όλες τις πιθανότητες.
Αγαπώ τις μεγάλες κουβέντες, τις δηλώσεις, τις μεταφορές, τα ψέματα που λέγονται ως μεγάλες αλήθειες. Τις μεταμφιέσεις, τις μεταμορφώσεις, τις τηλεμεταφορές. Αγαπώ την πρόκληση του αδύνατου που γίνεται δυνατό μέσα από μια άλλη ματιά, έναν άλλο δρόμο. Αγαπώ εκείνους που λένε πως όλα γίνονται, ακόμα κι όταν υποπτεύονται πως όλα δεν γίνονται και το ποστ. είναι μάλλον γραμμένο γι’ αυτούς. Για όσους αγαπούν τρελά, για όσους πιστεύουν σε κάτι που για άλλους είναι αφελές, ανόητο ή ανύπαρκτο.
Αν το ξαναέγραφα, θα είχε λιγότερο σκοτάδι. Ή καλύτερο καμουφλάζ. Είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσα να ξαναέγραφα και να ξαναέγραφα για πάντα, γράφοντας και μη στέλνοντας άπειρα γράμματα σε άγνωστους παραλήπτες στο παρελθόν, στο μέλλον, στην άλλη άκρη του κόσμου. Και στο τώρα και στο εδώ. Κανείς τους δεν θα τα λάβει, κι έτσι θα είμαι ασφαλής.
Θα παραμείνει μόνο η φαντασιακή γοητεία των ταχυδρομείων, η λαχτάρα, η προσμονή, η ξεθυμασμένη χειρονομία μιας καρτ ποσταλ – θα είναι όλες τους παρούσες ακόμα κι όταν δεν θα υπάρχουν πια γράμματα, παρά μόνο λογαριαμοί, ενοχλητικοί πραγματικοί λογαριασμοί. Υπάρχουν, λέω λοιπόν, πράγματα πιο δυνατά από την πραγματικότητα. Πιο πραγματικά από τα πράγματα ως έχουν.
Αν δεν υπήρχαν αυτά κι αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που έλκονται από αυτά, τίποτα από εκείνα που θελήσαμε δεν θα υπήρχε, καμία επιθυμία κι ανάμεσα στα κενά των μη επιθυμιών, δεν θα υπήρχε καμία ιστορία – ούτε κι αυτό το μικρό βιβλίο-ψέμα.
Αν δεν υπήρχαν αυτά κι αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που έλκονται από αυτά, τίποτα από εκείνα που θελήσαμε δεν θα υπήρχε, καμία επιθυμία κι ανάμεσα στα κενά των μη επιθυμιών, δεν θα υπήρχε καμία ιστορία – ούτε κι αυτό το μικρό βιβλίο-ψέμα.
 |
| ποστ. Ειρήνη Σουργιαδάκη εικονογράφηση: Γιώργος Τσόπανος Θίνες 60 σελ. ISBN 978-960-80209-2-4 Τιμή € 8,52 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου