Σπουδαία η παράσταση «Amadeus» του Δημήτρη Λιγνάδη

Αθήνα 7 Δεκεμβρίου. Στο θέατρο Βρετάνια ο Δημήτρης Λιγνάδης συνεχίζει τις παραστάσεις της υπέροχης διασκευής του πάνω στο έργο του Peter Shaffer, «Amadeus».

Είχα δει το γνωστό κινηματογραφικό έργο «Amadeus» από το έργο του βραβευμένου Άγγλου δραματουργού Peter Shaffer, και μπορώ να πω ότι η θεατρική διάσταση του έργου είναι εξίσου υπέροχη και ίσως πιο πειστική από τα τετριμμένα χολιγουντιανά τερτίπια της ταινίας. Ο καταξιωμένος θεατράνθρωπος Δημήτρης Λιγνάδης έκανε μια εντυπωσιακή σκηνοθεσία και εξίσου μια εμφάνιση δραματική ερμηνεύοντας τον ρόλο του Σαλιέρι.

Στο τέλος της πρώτης πράξης έδωσε ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας με τραγικούς τόνους σε έναν Καζαντζάκιου ύφους μονόλογο ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Θεό δημιουργό.

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ως Μότσαρτ ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό, έχει πηγαίο ταλέντο και έτσι μπόρεσε και εμβάθυνε με την σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Λιγνάδη μέσα στον περίπλοκο ρόλο του Μότσαρτ. Η Δανάη Σκιάδη στον ρόλο της Κονστάνζ Βέμπερ γυναίκας του Μότσαρτ έδειχνε πολύ όμορφη πάνω στην σκηνή.

Επίσης τα κουστούμια της Εύας Νάθενα ήταν υπέροχα σε ασπρόμαυρες αποχρώσεις.

Μέσα στην μουσική επένδυση με έργα του Μότσαρτ χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα και το γνωστό Γαλλικό τραγούδι "Plaisir d'amour" του Martini.

Πρέπει να τονίσουμε ότι και η ταινία όπως και η θεατρική απόδοση του έργου , «Amadeus» του Peter Shaffer, δεν είναι μια πιστή βιογραφία του Μότσαρτ αλλά ένα έργο κατά πολύ βασισμένο πάνω στην ζωή του μεγάλου μουσικού. Επειδή ο Μότσαρτ ήταν το παιδί θαύμα και συνέθεσε πολύ μικρός σε ηλικία σπουδαία έργα, αν και προς το τέλος της ζωής του απέκτησε την ωριμότητα που βλέπουμε στα αριστουργήματα του, συχνά και μάλλον άδικα τον συνδέουν με τα καπρίτσια της εφηβικής ηλικίας. Ο Μότσαρτ πάνω από όλα ήταν ένας δημιουργός, που μεγαλώνοντας γνώρισε την δυστυχία την φτώχια και ίσως την μοναξιά. Ούτε έγραφε κωμικές όπερες και ξαφνικά στο τέλος της ζωής του έγραψε το Ρέκβιεμ. Καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του και από πολύ μικρός έγραψε σοβαρά έργα και όπερες. Μπορεί να μην είχε την ωραία παρουσία του Παπακαλιάτη, ή μια έντονη προσωπικότητα, όμως δεν ήταν ο σαχλός νέος που συχνά προβάλλεται. Η μουσική του Μότσαρτ δεν είναι όλη αριστουργηματική, συχνά έχει πολλές τετριμμένες επαναλήψεις, και μερικές φορές είναι κουραστική, αλλά τα μεγάλα του έργα είναι υπέροχα και μας οδηγούν σε έναν ωραίο κόσμο παραδεισένιο. Τελειώνοντας θέλω να επισημάνω οτι ο κυριος Λιγνάδης θα μπορούσε να σκηνοθετήσει και όπερα και ελπίζω μετα τους Πέτρο Ζούλια και Σταμάτη Φασουλή να προστεθεί στο δυναμικό της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και συνεργασία με τον αξιόλογο σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη.

Πρωταγωνιστούν:

Δημήτρης Λιγνάδης: Αντόνιο Σαλιέρι
Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ

Δανάη Σκιάδη: Κονστάνζ Βέμπερ

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:
Μιχάλης Γκίνος, Αντώνης Δημητροκάλης, Σπύρος Κυριαζόπουλος, Νίκος Σταυρακούδης, Γιάννης Φίλιας, Μενέλαος Χαζαράκης

Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Διασκευή –Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης

Σκηνικά –Κουστούμια: Εύα Νάθενα

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης 
Μουσική: Wolfgang Amadeus Mozart
Επιμέλεια Κίνησης – Χορογραφίες: Λία Τσολάκη
Video Art: Graal
Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Άκης Γουρζουλίδης
Φωτογραφίες: Γιάννης Μπουρνιάς

Θέατρο Βρετάνια, Πανεπιστημίου 7, Αθήνα