Πόσες φορές δεν φαντασιωθήκαμε μια ανάγκη μας; Πόσες φορές δεν δώσαμε άλλες διαστάσεις σ’ έναν φόβο μας; Και πόσες φορές αυτή η μικρή και ακίνδυνη φαινομενικά φαντασίωσή μας, που μας ευχαριστεί να παίζουμε μαζί της για λίγα ή περισσότερα λεπτά, ξανά και ξανά, δεν πήρε τη θέση του βιώματος; Φλερτάροντας με την ιδέα της αλήθειας; Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, ανάμεσα στο φαίνεσθαι και το είναι, ήρθε να μου αποδείξει στις Αόρατες φωνές ότι ο συγγραφέας δεν ορίζει πάντα τη μοίρα του ήρωά του μέχρι το τέλος.
Από τις πρώτες σελίδες είχα την ψευδαίσθηση πως όλα ήταν όπως φαίνονταν. Η ηρωίδα μου, η Λένα, είχε ό,τι μου έλεγε ότι επιθυμούσε πιο πολύ, κι εγώ ήμουν ικανοποιημένη που κρατούσα στα χέρια μου, στα πλήκτρα του αγαπημένου μου laptop, το μυστικό της. Στους άλλους απέφευγε να μιλάει για την κόρη της, κι εγώ ήμουν η μόνη που μπορούσε να επινοήσει τρόπους για να έρθει πάλι σε επαφή μαζί της. Να έρθει αντιμέτωπη με την επιθυμία της.
Της είχα βρει μια δουλειά που να της ταιριάζει, έπειτα από αρκετές προσπάθειες και αρκετή έρευνα βάσει του βιογραφικού της, και άρχισα να την παρακολουθώ. Ήταν λιγότερο από έναν μήνα στους «Ανώνυμους», μια νεοσύστατη τηλεφωνική γραμμή ψυχολογικής στήριξης, και ένιωθε ήδη μέσα στο φυσικό της περιβάλλον. Υποδεχόταν κάθε βράδυ αόρατες φωνές, επικοινωνούσε με τη σιωπή τους, τους ζητούσε ευγενικά να περιμένουν μέχρι να τους συνδέσει με τον ψυχολόγο βάρδιας και, κάποιες φορές, ξεπερνούσε τα όριά της μιλώντας λίγο περισσότερο μαζί τους για το πρόβλημά τους. Μέχρι που ήρθε το απρόσμενο τηλεφώνημα της νεαρής, που η φωνή της απέκτησε αμέσως για τη Λένα σχήμα και πρόσωπο. Έγινε αμέσως η Μαρία, η κόρη της. Που είχε φύγει από το σπίτι έναν χρόνο πριν.
Ήξερα ότι ακολουθούσα τη δομή και το σασπένς ενός ψυχολογικού θρίλερ. Του αγαπημένου μου είδους, που δύσκολα ξεφεύγω από τα όριά του και τους κανόνες του στις αφηγήσεις μου. Όμως, διαπίστωσα πολύ σύντομα ότι, αν και ήξερα πού θα κατέληγε η ιστορία μου, δεν ήξερα μέχρι πού μπορούσε να φτάσει η ηρωίδα μου.
Εκεί, βρήκα τον Ιάσονα για σύμμαχο. Ταυτίστηκα μαζί του και του έδωσα τον ρόλο του ντετέκτιβ. Εκτός από ψυχολόγος στους «Ανώνυμους», ανέλαβε να βρει τη μικρή και να τη φέρει σε επαφή με τη Λένα. Παθιάστηκε τόσο πολύ με τον νέο του ρόλο, που διεκδίκησε και κέρδισε τη δική του θέση μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω, είχε αποκτήσει τα δικά του θέλω και τις δικές του αδυναμίες.
Είχα λοιπόν πια δύο ήρωες, που πορεύονταν μαζί και συγχρόνως παράλληλα. Και μου έμενε να ακολουθήσω τις οπτικές και των δύο, αν ήθελα να οδηγήσω την ιστορία μου εκεί που είχα αποφασίσει από την αρχή.
Ήξερα ότι ακολουθούσα τη δομή και το σασπένς ενός ψυχολογικού θρίλερ. Του αγαπημένου μου είδους, που δύσκολα ξεφεύγω από τα όριά του και τους κανόνες του στις αφηγήσεις μου. Όμως, διαπίστωσα πολύ σύντομα ότι, αν και ήξερα πού θα κατέληγε η ιστορία μου, δεν ήξερα μέχρι πού μπορούσε να φτάσει η ηρωίδα μου.
 |
| Αόρατες φωνές Βίκυ Χασάνδρα Τόπος 224 σελ. Τιμή € 12,90 |
Άφησα τη Λένα ελεύθερη, να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν, να ντύσει τις φωνές της. Στην πραγματικότητα, με υποχρέωνε εκείνη. Με εγκατέλειπε, δείχνοντάς μου ότι το παιχνίδι με τη δική μου φαντασίωση είχε τελειώσει.
Και τότε, μένοντας μόνη, συνειδητοποίησα ότι βαθιά μέσα μου τη θαύμαζα: εκείνη είχε πάρει τις αποφάσεις της πολύ πιο γρήγορα από μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου