O Αιμίλιος κι ο Τιμόθεος είναι δυο περίεργοι τύποι. Γεννήθηκαν στο μυαλό μου χωρίς να 'χω μπροστά μου, όπως συχνά συμβαίνει σ' εμάς τους συγγραφείς, κάποια πρόσωπα υπαρκτά. Όχι, ο Αιμίλιος κι ο Τιμόθεος είναι αποκλειστικά πλάσματα της φαντασίας μου, κάτι που ταιριάζει απόλυτα και με την ιδιότητά τους. Γιατί αυτοί οι περίεργοι τύποι είναι φαντάσματα. Πλάσματα της φαντασίας μου ο Αιμίλιος κι ο Τιμόθεος, όμως το σκηνικό της ύπαρξής τους αληθινό.
Το σπίτι μου στον Πειραιά βρίσκεται πλάι στα Μακρά Τείχη. Παλιά η περιοχή ήταν γεμάτη πανέμορφα νεοκλασικά σπίτια. Ελάχιστα έχουν αναπαλαιωθεί, τα υπόλοιπα αφέθηκαν στον χρόνο μέχρι που γέμισαν ραγισματιές οι υπέροχες προσόψεις τους, γκρεμίστηκαν τα φουρούσια και τα ακροκέραμα, σωριάστηκαν οι στέγες παρασύροντας ό,τι είχε απομείνει απ' την αύρα αυτών που κατοικούσαν κάποτε εκεί μέσα. Ένα απ' αυτά τα παλιά σπίτια ήταν το αγαπημένο μου. Μια αναρριχώμενη τριανταφυλλιά σκέπαζε την πρόσοψη. Μερικές φορές προσπαθούσα να δω μέσα απ' τα σκονισμένα τζάμια της σκεβρωμένης ξύλινης εξώπορτας. «Άραγε πώς να ήταν αυτοί που κατοικούσαν εδώ;» αναρωτιόμουνα.
Μέχρι που ένα πρωινό είδα μπουλντόζες μπροστά στο παλιό σπίτι με την αναρριχώμενη τριανταφυλλιά. Η μοίρα του Αιμίλιου και του Τιμόθεου ήταν πια στα χέρια μου.
Έτσι «γεννήθηκαν» Τα φαντασματάκια της γυάλινης αυλής, το πρώτο βιβλίο με ήρωες τον Αιμίλιο και τον Τιμόθεο, δυο συμπαθητικά ηλικιωμένα φαντάσματα που κατοικούσαν στο παλιό σπίτι με την αναρριχώμενη τριανταφυλλιά.
Η φαντασία μπλέχτηκε με την πραγματικότητα άλλη μια φορά, αφού στη θέση του ερειπωμένου νεοκλασικού, αντί για την πολυκατοικία που περίμενα, χτίστηκε ένα σχολείο. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία, αξιολογώντας τις αρχαιότητες που βρέθηκαν στα θεμέλια, αποφάσισε να προστατευτούν με το γνωστό χοντρό γυαλί. Κάτω απ' αυτό το γυαλί, σε ένα αρχαίο πιθάρι θα βρουν καινούργια στέγη ο Αιμίλιος κι ο Τιμόθεος.
Αντί να τριγυρίζουν στις σκονισμένες κάμαρες του παλιού τους σπιτιού, θα βρεθούν σε ένα ολοκαίνουργιο σχολείο, αντιμέτωποι με μια γάτα, απ' αυτές που μισούν όσο τίποτε άλλο τα φαντάσματα, να αγωνίζονται όχι μόνο να συνεχίσουν να μένουν στη γη, αλλά και γιατί αυτή τους η παρουσία έχει πια έναν σκοπό, να ανταποδώσει την αγάπη που τους έδειξαν δυο παιδιά του σχολείου. Μέσα από αυτή την αγάπη και την αποδοχή, ο Αιμίλιος με τον Τιμόθεο, από μενεξελιές σκιές που αλλάζουν χρώματα το σούρουπο, αποκτούν υπόσταση, γίνονται πρόσωπα υπαρκτά, καθώς η φιλία ενώνει τα σύνορα ανάμεσα στους δυο κόσμους.
Δημιουργώντας τον Αιμίλιο και τον Τιμόθεο, εγώ, που φοβόμουν από παιδί τα φαντάσματα, είχα πάψει να τα φοβάμαι πια. Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως το ίδιο συνέβαινε με τα παιδιά που διάβαζαν το βιβλίο. Κι όλο μού ζητούσαν μια καινούργια ιστορία με τους ίδιους ήρωες.
Έτσι, πολύ μα πολύ φυσικά, ήρθαν Οι περιπέτειες με μια πριγκιπέσα. Γιατί, βλέπετε, τα σχολεία κλείνουν το καλοκαίρι κι ο Αιμίλιος με τον Τιμόθεο, που χρόνια ολόκληρα είχαν συνηθίσει τη σιωπή και τη μοναξιά, δεν είναι οι ίδιοι πια. Η μοναξιά της έρημης αυλής του σχολείου τούς γεμίζει μελαγχολία, αποφασίζουν λοιπόν να τολμήσουν μια βόλτα στην ακρογιαλιά. Σκοπεύουν να χαρούν το φεγγαρόφωτο πλάι στη θάλασσα, όμως βρίσκονται κατά λάθος λαθρεπιβάτες σε ένα ιστιοφόρο με το όνομα Πριγκιπέσα να κάνουν θέλοντας και μη διακοπές. Συνεπιβάτες τους η Ραλλία, ένα κοριτσάκι με κόκκινα φουντωτά μαλλιά που το φωνάζουν χαϊδευτικά Πριγκιπέσα, μια σταρ της τηλεόρασης, ένας μεσόκοπος ναύτης που τρέχει να τα προλάβει όλα, ένας μπαμπάς που θέλει σώνει και καλά η κόρη του να μοιραστεί με μια καινούργια μαμά την αγάπη του πατέρα της και τα ταξίδια τους με την Πριγκιπέσα. |
| Περιπέτειες με μια πριγκιπέσα Ελένη Δικαίου εικονογράφηση: Δημήτρης Φουσέκης Πατάκης 199 σελ. Τιμή € 10,90 |
Όταν ο Αιμίλιος με τον Τιμόθεο διαπιστώνουν πως «η καινούργια μαμά» έχει κηρύξει πόλεμο στο κοριτσάκι, δεν μπορούν να μείνουν κρυμμένοι για πολύ. Ξέρουν πως το να «συμμετέχεις στον κόσμο των ζωντανών δεν σημαίνει ότι μοιράζεσαι μαζί τους μόνο τη χαρά της ζωής, αλλά και τις λύπες και τις αγωνίες της», αποφασίζουν λοιπόν για το χατίρι της μικρής Ραλλίας από φαντάσματα-λαθρεπιβάτες να γίνουν φαντάσματα-τιμωροί. Δύσκολος ρόλος για δυο καλοκάγαθα φαντασματάκια σαν τον Αιμίλιο και τον Τιμόθεο, όμως θα έχουν σπουδαίους δάσκαλους ένα τσούρμο φαντάσματα-πειρατές και την εντελώς «τρομακτική» συνάντηση μαζί τους!
Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στις Περιπέτειες με μια πριγκιπέσα, ζωγραφισμένα από τον Δημήτρη Φουσέκηφαντασματικά! Πιστεύω ότι, όπως και στα Φαντασματάκια της γυάλινης αυλής, είναι τόσο ταιριαστές με την ιστορία οι ζωγραφιές του, λες και ζωγράφισε τις ίδιες τις λέξεις μου μια μια! Ευχαριστώ, Δημήτρη Φουσέκη, άλλη μια φορά. Με το καλό να ξανασυνεργαστούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου