Η συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΝΕΡΙΤ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Στην πρώτη της εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών πραγματοποίησε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΝΕΡΙΤ παρουσιάζοντας δύο εμβληματικά έργα του τιτάνα της μουσικής Λούντβιχ βαν Μπετόβεν καθώς και άριες με χαρακτήρα ηρωικό από το κλασικό και ρομαντικό ρεπερτόριο.

Το πρόγραμμα άρχισε με την Εισαγωγή “Egmont” του Ludwig van Beethoven.
Ύστερα παρουσιάστηκαν οι άριες: άρια του Ιδομενέα “Fuor del mar…” από την όπερα Idomeneo του Wolfgang Amadeus Mozart, “Ô noble lame étincelante...” από την όπερα Le Cid, πρώτη πράξη του Jules Massenet, και “Ah si, ben mio...” και “Di quella pira...” από την όπερα Trovatore του Giuseppe Verdi. Τις άριες ερμήνευσε ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος. 

Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας ερμηνεύτηκε υπέροχα η αριστουργηματική Έβδομη Συμφωνία του Ludwig van Beethoven.

Την μουσική διεύθυνση της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΝΕΡΙΤ ήχε ο μαέστρος Νίκος Αθηναίος. Συγχαρητήρια στον Καλλιτεχνικό Διευθυντή της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΝΕΡΙΤ κύριο Νίκο Ξανθούλη για το ωραίο πρόγραμμα.

Θέλω να συγχαρώ όλους τους μουσικούς της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΝΕΡΙΤ για την αξιόλογη παρουσίαση που πραγματοποίησαν. Είναι όλοι σπουδαίοι μουσικοί και χρειάζονται την αμερόληπτη υποστήριξη όλων.

Το 10% των εσόδων της εκδήλωσης προσφέρθηκε στο Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό «Κιβωτός του Κόσμου».

Ο Μπετόβεν γεννήθηκε στη Βόννη το 1770. Η ακριβής ημερομηνία γέννησης του δεν είναι γνωστή, βαφτίστηκε όμως στις 17 Δεκεμβρίου. Καταγόταν από μουσική οικογένεια, αν και κανένας από τους προγόνους του δεν διακρίθηκε στη σύνθεση. Ο παππούς του ήταν φλαμανδικής καταγωγής και διευθυντής χορωδίας στην Αυλή του Πρίγκηπα Εκλέκτορα της Κολωνίας στη Βόννη. Ο πατέρας του, Johann van Beethoven, εργάστηκε ως επαγγελματίας τενόρος στην ίδια χορωδία, η σχέση τους ήταν μάλλον κακή, καθώς ο πατέρας του τον καταπίεζε διαρκώς και προσπαθούσε να τον εκμεταλλευτεί παρουσιάζοντας τον ως παιδί θαύμα, όπως ήταν ο Μότσαρτ.

Το 1787 μια ξαφνική αρρώστια της μητέρας του, στερεί τη δυνατότητα από τον νεαρό Μπετόβεν να μεταβεί στη Βιέννη προκειμένου να κάνει μαθήματα με τον Μότσαρτ. Λίγο αργότερα όμως, το 1792, ο Γιόζεφ Χάυντν, κανόνισε να πάει τελικά στη Βιέννη για να αναλάβει τη διδασκαλία του. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συνθετών της εποχής, ο Μπετόβεν δεν ανήκε στην Αυλή ούτε εργάστηκε για την εκκλησία, αλλά διατήρησε την ανεξαρτησία του ως συνθέτης. Κατόρθωνε να συντηρείται είτε με έσοδα από τις δημόσιες συναυλίες του, είτε παράγοντας και έργα κατά παραγγελία. Την πρώτη δημιουργική του περίοδο κατάφερε να καθιερωθεί στη Βιέννη χάρη στην σημαντική υποστήριξη του αριστοκρατικού κύκλου της Αυστρίας, της Βοημίας και της Ουγγαρίας.

Ένα από τα σημαντικότερα και το πιο τραγικό γεγονός της ζωής του Μπετόβεν αποτέλεσε η κώφωση του. Άρχισε να χάνει την ακοή του σταδιακά από την ηλικία των 26 ετών, το 1796 (κατά άλλους αρχίζει λίγα χρόνια αργότερα) και, περίπου το 1820, θεωρείται πως ήταν ολοκληρωτικά κωφός. Το γεγονός αυτό προκαλούσε μεγάλη θλίψη στον Μπετόβεν, η οποία αποτυπώνεται και σε γράμμα του προς τους αδελφούς του, το 1802, με την παράκληση να διαβαστεί μετά το θάνατό του, γνωστό και ως Διαθήκη του Heiligenstadt. Παρά την απώλεια της ακοής του, έγραψε μουσική μέχρι το τέλος της ζωής του. Η υγεία του Μπετόβεν ήταν γενικά κακή και το 1826 επιδεινώθηκε δραστικά, γεγονός που οδήγησε και στο θάνατο του τον επόμενο χρόνο.

Στην κηδεία του Μπετόβεν που έγινε στις 29 Μαρτίου ο Φραντς Σούμπερτ ήταν ένας από τους 36 λαμπαδηφόρους. (wiki)