Το Ελιξίριο του Έρωτα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Η ανάλαφρη όπερα Το Ελιξίριο του Έρωτα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι είναι ένα αγαπημένο έργο λόγο των ωραίων μελωδιών μπελ-καντο και των εντυπωσιακών φωνητικών πυροτεχνημάτων που ο συνθέτης έγραφε, συνήθως κατά παραγγελία, για μεγάλους πρωταγωνιστές της εποχής του. 

Το λιμπρέτο είναι του Φελίτσε Ρομάνι βασισμένο στο έργο Το Φίλτρο του Ευγένιου Σκριμπ. Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά ήταν φτωχά και χαλούσαν την όλη σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Τα κοστούμια του Ντένη Βαχλιώτη επίσης, αν και κάπως πιο συμβατικά με τους ρόλους. Ο κύριος Φασουλής ατύχησε να εντυπωσιάσει σε αυτό το έργο που δίνει αρκετές ευκαιρίες για έναν καλό σκηνοθέτη, όπως είναι ο Φασουλής με εξυπνάδα και πείρα στην κωμωδία. Ίσως να έλειψε η χημεία με τους συντελεστές ίσως κάτι άλλο, πάντως το οπτικό μέρος μπορούσε να είναι καλύτερο, ούτε ο ξεβιδωμένος με το κίτρινο καπέλο, ο φουσκωτός και οι δυο καλόγριες δεν βοήθησαν την κατάσταση.  

Στον ρόλο της Αντίνα, η υψίφωνος Βασιλική Καραγιάννη έδωσε ένα ρεσιτάλ άρτιας τεχνικής με υπέροχες κολορατούρες, και εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ο συνθέτης το παράκανε σε μερικά σημεία του έργου με τους βοκαλισμούς. Ως Νεμορίνο ο τενόρος Αντώνης Κορωναίος ήταν λίγος, θα μπορούσε να δώσει περισσότερα πράγματα γιατί μπορεί. Στο ρόλο του Μπελκόρε ο καταπληκτικός βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης ήταν η έκπληξη της βραδιάς, σκηνικά και φωνητικά άρτιος έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Ως Ντουλκαμάρα ο βαθύφωνος Δημήτρης Κασιούμης έκανε μια καλή προσπάθεια, και στον ρόλο της Τζαννέττα η σοπράνο Ελπινίκη Ζερβού είχε κάποιες καλές στιγμές.

Η Αμβροσία Τσαλαμανιού με τον Διονύση Σούρμπη

Την Ορχήστρα και τη Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής διηύθυνε ο μαέστρος Ισίν Μετίν με ωραία τέμπο και γρήγορη ακολουθία. Αξίζει για τους λάτρες της όπερας να πάτε να δείτε την παράσταση αυτή, και για τον λόγο που ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης όπως ο Φασουλής έκανε αυτήν την προσπάθεια να σκηνοθετήσει όπερα.
 

Λίγα λόγια για το έργο και την παράσταση από την Εθνική Λυρική Σκηνή
Με την διάσημη ρομαντική, κωμική όπερα του Γκαετάνο Ντονιτσέττι, το Ελιξίριο του Έρωτα, σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή και μουσική διεύθυνση του Ισίν Μετίν, ξεκινά η νέα καλλιτεχνική περίοδος για την Εθνική Λυρική Σκηνή. 
Πρόκειται για μια από τις πιο γοητευτικές και μελωδικές όπερες του ρεπερτορίου, αλλά και μια από τις αγαπημένες του κοινού της όπερας παγκοσμίως. Ο Ντονιτσέττι έγραψε υπέροχες μελωδίες, όπως το διάσημο “Una furtiva lagrima”, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην ατμόσφαιρα του έργου και την ενορχήστρωση.  Έπλασε μια χαλαρή ατμόσφαιρα, όπου κυριαρχούν τα φωτεινά χρώματα και τα αγνά συναισθήματα, σε ένα έργο που μέχρι σήμερα επιτρέπει στον θεατή να φύγει από την αίθουσα με χαμόγελο.
Ο Σταμάτης Φασουλής, στην πρώτη του συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή, μεταφέρει το μελόδραμα του Νεμορίνο και της Αντίνα σε ένα εργοστάσιο του μεσοπολέμου. Η ασπρόμαυρη καταθλιπτική ατμόσφαιρα που αντικατοπτρίζει την συναισθηματική κατάσταση του Νεμορίνο, ο οποίος διεκδικεί ανεπιτυχώς την πλούσια και όμορφη Αντίνα, δίνει την θέση της στην εφορία που προκαλεί το ελιξίριο και οι «μαγικές» του ιδιότητες..

Ο Αντώνης Κορωναίος με την Αμβροσία Τσαλαμανιού  

Η όπερα αυτή, καθιέρωσε τον Ντονιτσέττι, ο οποίος διαδέχεται τον Ροσσίνι στο είδος της κωμικής όπερας, διατυπώνοντας μια προσωπική γλώσσα πολύ διαφορετική από αυτή του διάσημου συναδέλφου του. Η μεγάλη τομή που κατάφερε ο Ντονιτσέττι είναι ότι εισήγαγε το συναισθηματικό στοιχείο στο είδος αυτό της κωμικής όπερας. Στο Ελιξίριο, οι δύο βασικοί χαρακτήρες ωριμάζουν μπροστά στα μάτια των θεατών τόσο δραματουργικά όσο και μουσικά, ενώ η λύση της ιστορίας δίνεται από την εξέλιξη στην ψυχολογία τους. Με άλλα λόγια σε αντίθεση με την παράδοση του 18ου αιώνα οι χαρακτήρες του Ελιξιρίου μοιάζουν να έχουν αληθινά συναισθήματα, τα οποία μάλιστα ο συνθέτης μοιάζει να τα προσεγγίζει με σκεπτικό σύγχρονης ψυχολογίας.

Ο Παναγιώτης Καρούσος συγχαίρει τον Ισίν Μετίν  

Η πλοκή του έργου αφορά στον έρωτα που αισθάνεται ο φτωχός χωρικός Νεμορίνο για την όμορφη, πλούσια και φιλάρεσκη Αντίνα. Πιστεύει ότι αν πιεί ένα μαγικό ελιξίριο εκείνη θα τον αγαπήσει. Την αφέλειά του εκμεταλλεύεται ο πλανόδιος αγύρτης Δρ. Ντουλκαμάρα, που τού πουλά αντί για ελιξίριο ένα μπουκάλι κρασί Μπορντώ. Ο Νεμορίνο δεν έχει χρήματα. Έτσι, προκειμένου να το αγοράσει, κατατάσσεται στο στρατό, γεγονός που του αποφέρει άμεσα το επιθυμητό ποσό. Όταν το μαθαίνει, η Αντίνα πείθεται για τη δύναμη των αισθημάτων του, ομολογεί πως εκείνη τον αγαπά και η υπόθεση οδηγείται σε αίσιο τέλος.