ΤΟ ΧΑΔΙ
Σβήνει το χάδι τα γραμμένα στο κορμί
περνάει όπως η φωτιά ή σαν αέρας
εξομαλύνει την προεξοχή του πόνου
αφαιρεί το αγκάθι της αμφιβολίας
απαλύνει την τραχύτητα από τις χαρακιές της μέρας
αφήνοντας λεία επιφάνεια.
Παλίμψηστο σώμα ένα φωτεινό άγγιγμα αρκεί
να φανερώσει αυτά που κρατά φυλαγμένα
μαζί με ό,τι χάθηκε και έγινε παντοτινά δικό μας
μιας και η απώλειά του μας ανήκει.
Ένα άγγιγμα ένα χάδι τα φέρνει εμπρός σου
κι ύστερα τα τοποθετεί ευλαβικά χαρίζοντας
στο σώμα τη βαθιά γαλήνη των αγαλμάτων.
ΦΩΣ
Πέφτουν τα φύλλα του ύπνου
και ξεφλουδίζει το σκοτάδι.
Ρόδα που ραίναν απαλά τα βλέφαρά σου
και σκίρτησαν στο φως της μέρας
τώρα ζητούν να φτιάξεις πάλι τον ανθό.
Όσα με λέξεις σιγανές μιλούν
δύναμη ψάχνουν για να λάμψουν
πέτρες βρεγμένες στης ζωής την όχθη.
Το όνειρο της νύχτας το λες στην ημέρα.
ΧΑΡΑΓΜΑΤΑ
Χαράγματα στων δέντρων τους κορμούς
σημάδια μάταιης αθανασίας
αρχικά ονομάτων ενωμένα με τον σταυρό του μαζί
καρδιές τρυπημένες από βέλη χρήζουσες άμεση βοήθεια
ημερομηνίες που προσπαθούν να χωρίσουν τον χρόνο
σε πριν και μετά.
Μένουν εκεί να δηλώνουν αισθήματα διά παντός
υποκύπτοντας στις θωπείες του φωτός
της βροχής του αέρα και
παρέρχονται οι χρόνοι μεταβάλλονται οι κορμοί
θολώνουν οι γραμμές, θαμπώνουν τα σχήματα
και μένει μια ουλή να δηλώνει
της στιγμής την παρόρμηση.
Χαράγματα εντός μας σημάδια δυσανάγνωστα
παραμένουν όπως τα σμίλεψε ο χρόνος
αλλάζοντας το σώμα
από τη φλόγα της ανάμνησης παίρνουν φως
άστρα γίνονται ενός δικού τους γαλαξία
φάροι που ιχνηλατούν τον βίο.
ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ
i.
Γυρνά τα φύλλα των δέντρων ο άνεμος
και μας διαβάζει.
~ * ~
ii.
Όστρακα του αέρα οι καρποί της μυγδαλιάς.
~ * ~
iii.
Λευκά τριαντάφυλλα
το χιόνι τους θα μαραθεί
στο χώμα.
~ * ~
iv.
Χάρτινη νύχτα.
Από ένα σκίσιμό της
βγαίνεις στη μέρα.
ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΕΝΟΣ ΦΙΛΜ
Δύο σταγόνες της βροχής που
συναντήθηκαν στην πτώση τους
κι έγιναν ένα χάνοντας το σχήμα τους
μαζί με άλλες
ρυάκι, χείμαρρος, ποταμός.
Δύο σταγόνες της βροχής μπορείς
να τις κρατήσεις στην παλάμη σου
να σου δώσουν μια ιδέα για
τη ροή, το βουητό, την ορμή
την αλλαγή του φωτός
που κλείνουν μέσα τους.
Δύο σταγόνες στην παλάμη του χρόνου
μαθαίνουμε απ’ τον μηχανισμό της μοναξιάς
τη διάρκεια, την προσμονή
την παρηγοριά της ελπίδας.
Κάνουμε κάθε ημέρα καινούρια αρχή
με την αίσθηση ότι πιθανόν θα γίνουμε
ανάμνηση που θα συνεχιστεί περαιτέρω και
περνώντας τον φράχτη της νύχτας ονειρευόμαστε
τη ζωή που ζήσαμε σαν το αρνητικό ενός φιλμ
που περιέχει κάθε στιγμή στην εμφάνισή του
έναν άγνωστο κόσμο.
Ο Γιώργος Γώτης γεννήθηκε στην Ανδραβίδα της Ηλείας το 1956. Σπούδασε οδοντίατρος. Έχουν εκδοθεί οκτώ ποιητικές συλλογές του από τις Εκδόσεις Στιγμή: Όρθρου βαθέος (1988), Φυσική ιστορία (1991), Κρυμμένη εικόνα (1999), Χρονογραφία (2007), Δίχως χάρτη (2011), Στοιχειώδη σωμάτια (2015), Συγκλίνοντες άνεμοι (2018), Ταξίδι στη σκιά (2021), όπως και το πεζογράφημα More Veneto (2013). Έχει δημοσιεύσει δοκίμια σε περιοδικά και εφημερίδες. Τιμήθηκε με το Βραβείο ποίησης του περιοδικού Διαβάζω το 2008 για τη συλλογή Χρονογραφία, και το 2017 με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του. Μεταφρασμένα ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και ανθολογίες σε διάφορες χώρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου