Στο Νέο Ελληνικό Θέατρο-Γιώργος Αρμένης παρουσιάζεται το θεατρικό Κεκλεισμένων των θυρών του διάσημου Γάλλου φιλοσόφου Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που είναι η ενσάρκωση του περίφημου δοκιμίου του «Το Είναι και το Μηδέν».
Η σκηνοθεσία ήταν της Έφης Μουρίκη που ερμήνευσε και τον δύσκολο ρόλο της Inez, θα έλεγα ότι ίσως ήταν η πιο πειστική και ώριμη θεατρικά.
Η Κατερίνα Παπουτσάκη ως Estelle ήταν πολύ όμορφη μέσα στην εντυπωσιακή τουαλέτα που έφτιαξε ιδικά για την παράσταση η Βούλα Κωστούλα του Οίκου υψηλής ραπτικής Desir. Η φωνή της είχε ωραία ηχοχρώματα και μου έκανε εντύπωση όταν μου είπε ότι: «σπούδασα κλασικό τραγούδι επτά χρόνια και είμαι κοντράλτο». Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στον ρόλο του Garcin ήταν καλός και πιστεύω ότι δικαίωσε την σκηνοθετική άποψη της κυρίας Μουρίκη. Ο Γιώργος Πολυχρονόπουλος έδηξε σωστά τον κυνισμό του ρόλου του.
Τρεις άγνωστοι μεταξύ τους, πρόσφατα νεκροί, ο Garcin, η Inez και η Estelle οδηγούνται στην κόλαση από έναν μυστηριώδη υπηρέτη, η οποία κόλαση, όπως απεικονίζεται στο συγκεκριμένο έργο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σαλόνι με τρεις ίδιους καναπέδες διαφορετικής απόχρωσης. Δεν υπάρχουν καθρέφτες, δεν υπάρχουν παράθυρα, δεν υπάρχουν βιβλία. Δεν υπάρχει ύπνος, ούτε καν δάκρυα. Το εγκληματικό τους παρελθόν, οι αντιδικίες, οι διαξιφισμοί, οι ειρωνείες, οι ηθικοί και μη εκβιασμοί, τους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι τελείως παράλογο να προσπαθούν να ξεχάσουν την παρουσία των άλλων.
Ο δειλός Garcin, η σκληρή ομοφυλόφιλη Inez πού θα ποθήσει την νάρκισσο παιδοκτόνο Estelle, πολύ γρήγορα συνειδητοποιούν ότι η συνεύρεση τους δεν είναι τυχαία και ότι ο καθένας τους θα γίνει ο βασανιστής των άλλων δύο. Η ειρωνεία βρίσκεται στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη κόλαση δεν προσφέρει πυρωμένα σίδερα και φωτιές σαν μαρτύριο, αλλά την ταπείνωση και τον εξευτελισμό των χαρακτήρων καθώς αυτοί αποκαλύπτονται μεταξύ τους. Εδώ οι ψυχές απογυμνώνονται από τα μυστικά τους και εκτίθενται στο ανελέητο φως της κόλασης.
Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ θεωρείται απόστολος της φιλοσοφίας του υπαρξισμού. Η υπευθυνότητα του καθενός για τις πράξεις του και για τις συνέπειές τους είναι έκδηλη στο έργο του «Κεκλεισμένων των θυρών» και η φράση του Garcin «Η κόλαση μας είναι οι άλλοι», αποδεικνύει εμπεριστατώμενα τις θέσεις του.
Τα Σκηνικά-Κοστούμια του Τόλη Τατόλα λιτά και ψυχρά. Θα ήθελα πιο πολύ μουσική και ήχους ανάμεσα στους διάλογους.
Αυτό που συναντάω συχνά στις θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα και μου ξενίζει είναι μια υπερβολική αντιμετώπιση των έργων. Ίσως να μην φταίνε τόσο οι ηθοποιοί αλλά οι σκηνοθεσίες, όμως εδώ η σκηνοθέτιδα είχε και σημαντικό ρόλο στην παράσταση. Αυτό το έργο μπορεί να παιχτεί με διάφορους τρόπους και όλοι οι τρόποι αυτοί να είναι εξίσου σωστοί. Στην Βόρειο Αμερική όπου ζω οι ηθοποιοί φαίνονται πιο φυσικοί στην σκηνή χωρίς αυτές τις υπερβολές, ίσως και γιαυτό μου ξενίζει αυτή η αντιμετώπιση της ερμηνείας των ρόλων.
(Φωτογραφίες: Οι ηθοποιοί επί σκηνής Έφη Μουρίκη, Κατερίνα Παπουτσάκη, Γιώργος Πολυχρονόπουλος, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, και η Κατερίνα Παπουτσάκη με τον Παναγιώτη Καρούσο στο καμαρίνι της)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου