Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου. Η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσίασε την όπερα Ο Μαγικός Αυλός που είναι το αριστούργημα του Μότσαρτ. Ήταν μια υπέροχη βραδιά με την παραδεισένια μουσική του Μότσαρτ. Πόσο ξεκουράστηκα ακούγοντας αυτές τις γεμάτες συγχορδίες επαναλαμβανόμενων τρίτων. Το φαγκότο και το φλάουτο που ξεχώριζαν στην αριστοτεχνική ενορχήστρωση, που μέσα από την λεπτή μελαγχολία της έγινε για να προσφέρει χαρά στο ακροατήριο. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω τον Μότσαρτ. Ο Μότσαρτ μέσα από μια φαινομενική αλλά υψηλού κάλους ελαφρότητα μας μεταφέρει σε έναν πνευματικό κόσμο παραμυθένιο. Πίσω όμως από την αθώα παιδικότητα κρύβονται συμβολικά μυστήρια. Η Βασίλισσα της Νύχτας θα μπορούσε να παρομοιαστεί ακόμα και με την Θεά Δήμητρα, και η Παμίνα με την κόρη της Περσεφόνη που την έκλεψε ο Άδης – Ζαράστρο. Ο Ταμίνο θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με τον Ορφέα και η Παμίνα με την Ευρυδίκη. Οι συμβολισμοί είναι αρκετοί αλλά μπερδεμένοι ίσως και ηθελημένα κάτω από το πρίσμα της φαντασίας του Μότσαρτ. Η μάχη του καλού ενάντια στο κακό, η νίκη της αλήθειας ενάντια στο ψέμα, η διαρκής αναζήτηση της αρετής συναρπάζουν σε αυτό το οπερατικό κομψοτέχνημα.
Οι ιδέες του Ελευθεροτεκτονισμού και του Διαφωτισμού, όπως οι έννοιες της ελευθερίας και της ισότητας, αποτελούσαν θεμελιώδεις αξίες στη ζωή του συνθέτη, που μας ταξιδεύει από την αρχαία Αίγυπτο μέχρι ένα παραμυθένιο δάσος, όπου πρωταγωνιστούν ο Παπαγκένο, η Παμίνα, ο Σαράστρο και η μοχθηρή Βασίλισσα της Νύχτας…
Η Μουσική Διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλιδη ήταν πάρα πολύ καλή δίνοντας μια εντύπωση πιο ρομαντική στην παρτιτούρα του Μότσαρτ. Η ορχήστρα δεμένη με γεμάτο ήχο πιο κοντά στο δικό μας μεσογειακό Ιταλιάνικο ταμπεραμέντο. Άλλωστε και η μεγάλη Κάλλας πίστευε ότι ο Μότσαρτ πρέπει να τραγουδιέται με πιο μεγάλες φωνές από ότι συνηθίζονταν στην εποχή της.
Η Σκηνοθεσία του Arnaud Bernard ξένισε λίγο με την έννοια ότι παρουσίασε πιο εμφανή, από ότι συνηθίζεται, τα Τεκτονικά Μασονικά στοιχεία της όπερας, όπως κατά την τελετή της μύησης του Ταμίνο. Το σύμβολο των Τεκτόνων δέσποζε στην σκηνή. Τα Σκηνικά και Κοστούμια του Bruno Schwengl φτωχά και άκομψα μέχρι γελοιότητας. Οι Φωτισμοί του Guido Petzold ήταν άπλετοι στην σκηνή χωρίς να εστιάζονται στους πρωταγωνιστές ούτε κατά την διάρκεια των αριών. Η όπως πάντα άψογη Διεύθυνση της χορωδίας ηταν του αξιόλογου Νίκου Βασιλείου. Ως Sarastro ο μπάσος Χριστόφορος Σταμπογλης ήταν ψυχρός και δεν ακουγόταν στις χαμηλές νότες ενώ η φωνή του γινόταν μεταλλική και ανηγε πολύ στις ψηλές νότες. Ο τενόρος Αντώνης Κορωναίος στο ρόλο του Tamino είχε πολύ καλές στιγμές φωνητικά. Ως The Queen of the Night η υψίφωνος Μαριάνα Μανσόλα τραγούδησε σωστά και με ένταση τις δύσκολες άριες με τα χαρακτηριστικά στακάτο στις κολορατούρες. Η λυρική σοπράνο Μαρία Μητσοπούλου ήταν μια όμορφη και μελαγχολική Pamina με ωραία φωνή, όπως την ήθελε και ο Μότσαρτ, πληθωρική εμφανισιακά και φωνητικά. Ως Three ladies οι Catrin Kirchner, η Γεωργία Ηλιοπούλου και η Βικτόρια Μαιφατοβα. Στον ρόλο του Papageno ο βαρύτονος Enrico Marrucci είχε αυτό το αλάνθαστο και μηχανικά σωστό που έχω συναντήσει σε Αμερικάνους καλλιτέχνες, που δύσκολα κάνουν λάθη, με αποτέλεσμα να κουράζετε το ακροατήριο και να χαίρονται οι μαέστροι. Ως Papagena η σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη έδειξε ότι και οι λυρικοί καλλιτέχνες μπορούν να είναι πραγματικά κωμικοί και καλοί ηθοποιοί παράλληλα με μια άρτια φωνητική απόδοση. Στο ρόλο του Monostatos ο τενόρος Άρης Προσπαθοπουλος χρειάζεται ακόμα δουλεία για να πορτάρη σωστά η φωνή του στην αίθουσα.
Ως Three boys – children, η Νίκη Χαζιρακη, η Θεοδώρα Μπάκα και η Βάσω Πετρογιάννη. Στους ρόλους των Two armored men, ο τενόρος Χαράλαμπος Βελισάριος, και ο εντυπωσιακός σκηνικά και φωνητικά βαθύφωνος Χρήστος Αμβράζης. Ως Speaker of the temple ο βαθύφωνος Γιώργος Ρούπας, και οι Κώστας Ντότσικας 1st Priest, και Γιάννης Φίλιας 2nd Priest συμπλήρωσαν την καλή διανομή των ρόλων. Είδα και την αγαπητή μεσόφωνο Βάγια Κωφού μέσα στην χορωδία και χάρηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου