Με επιτυχία στέφθηκε το αφιέρωμα στον Ρούντολφ Νουρέγιεφ

Αθήνα 13 Σεπτεμβρίου. Ήταν ένα Ηρώδειο κατάμεστο κυρίως από λάτρεις του μπαλέτου αλλά και από μαθητές και χορευτές του κλασικού χορού και όχι μόνο, για το εντυπωσιακό γκαλά μπαλέτου αφιερωμένο στη μνήμη του Ρούντολφ Νουρέγιεφ.

Είχα την τύχη να δω τον Νουρέγιεφ στο Ηρώδειο όταν ήρθε με τα μπαλέτα της όπερας του Παρισιού και χόρεψε την Raymonda. Από ότι θυμάμαι, τότε είχε βαρύνει σωματικά και δεν έκανε τα εκπληκτικά άλματα, αλλά γέμιζε την σκηνή με μια πληθωρική χάρη.

Οι χορευτές του κλασικού μπαλέτου είναι ταυτοχρόνως και αθλητές γιατί οι κλασικές κυρίως χορογραφίες απαιτούσαν τεράστια άλματα και ακρίβεια κινήσεων που πλέον τείνει να χαθεί από τον μοντέρνο χορό. Πολλές φορές οι χορευτές του κλασικού μπαλέτου κάνουν ακροβατικά πιο δύσκολα και περίπλοκα από τους Ολυμπιακούς αθλητές ρυθμικής γυμναστικής, και αν προσθέσουμε την έκφραση, την χάρη, τις μουσικές γνώσεις και όλα όσα απαιτούνται, καταλαβαίνουμε γιατί το κλασικό μπαλέτο βρίσκεται στην κορυφή της ανθρώπινης τέχνης μαζί με την όπερα.

Το πρόγραμμα άρχισε με μια προβολή ασπρόμαυρων φωτογραφιών του Νουρέγιεφ που δεν φαινόντουσαν καλά.

Μεγάλα αστέρια του κλασικού χορού ερμήνευσαν μια σειρά, κυρίως από ντουέτα από μπαλέτα στα οποία είχε μεσουρανήσει ο Νουρέγιεφ.

Το πρώτο ντουέτο ήταν του Μαύρου Κύκνου από την Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι, με τους Sofia Gumerova και τον Danila Korsuntsev, που δεν θα έλεγα ότι με εντυπωσίασε γιατί θα το ήθελα πιο δυναμικό κυρίως όσον αφορά την χορεύτρια.

Η Ελεγεία του Arvo Part με τους Iana Salenco και Marian Walter κάπως καλύτερη.

Ακολούθησε το Αντάτζιο από την Ραϊμόντα με τους πολύ καλούς Natalia Kremen και David Makhateli, εδώ τα κοστούμια ομολογούμενος ήταν εντυπωσιακά. Μια χλιαρή Αρλεζιάνα του Μπιζέ με τους Delphine Moussin και Alessio Carbone, ακολουθησε το κλασικο ντουετο από την Ωραια Κιμομενη του Τσαικοφσκι με τους Anna Antonicheva και Dmitry Belogolovtsev.

Το πρώτο μέρος έκλεισε απογοητευτικά με τον Θάνατο του Κύκνου σε μουσική Camille Saint Sans. Πως είναι δυνατόν αυτό που είχαμε δει στο Ηρώδειο με την μεγαλύτερη χορεύτρια του περασμένου αιώνα την Maya Plisetskaya, να το ξαναβλέπουμε τώρα με μια μοντέρνα ανιαρή χορογραφία του Ricardo Cue από άντρα, τον David Makhateli ο οποίος καταχειροκροτήθηκε από το κοινό φαντάζομαι για την σωματική του χάρη.

Το δεύτερο μέρος άρχισε με την Μπαγιαντέρα με την Sofia Gumerova και τον Danila Korsuntsev, τα ηχητικά δεν βοηθούσαν και ο τεχνικός μάλλον είχε μπερδευτεί και μπέρδευε και τους χορευτές γιατί δεν ήξεραν που να αρχίσουν αλλά και πότε να τελειώσουν αφού και σε άλλα μέρη της παράστασης χόρευαν χωρίς μουσική.

Το Pas te Deux από την Manon του Massenet ήταν ένα αριστούργημα, ένα χάρμα οφθαλμών με τους Roberta Marquez και τον Johan Kobborg.

Ακολούθησε το Αντάτζιο του Άσπρου Κύκνου από την Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι με τους Anna Antonicheva και τον Dmitry Belogolovtsev, και ένα σόλο του Mayrice Bejart με τον Alessio Carbone ντυμένο στα κόκκινα, και το ντουέτο της Συλφίδας με τους Nino Gogua και τον Ivan Putrov.

Η Meditation από την όπερα Thais του Massenet σε χορογραφία Roland Petit με την Lucia Lacarra και τον Marlon Dino ήταν μαγευτική, σαν να κατέβηκε ο Απόλλωνας από την φωτισμένη Ακρόπολη και χόρεψε με μια νύμφη.

Το πρόγραμμα τελείωσε με το γνωστό ντουέτο από τον Κουρσάρο με τους Iana Salenco και τον Marian Walter, ένα έργο που είχε θριαμβεύσει ο αξέχαστος Ρούντολφ Νουρέγιεφ.

(Ο Rudolf Nureyev, αυλαία από το φινάλε της παράστασης, η Lucia Lacarra με τον Marlon Dino στην Meditation, και ο μουσικοσυνθέτης Παναγιώτης Καρούσος με την Ευγενία Δράικου)