“ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΟΥΟΡΡΕΝ” του Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά

Αν ρίξουμε το βάρος της παράστασης στην σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά δικαιολογούνται οι ηθοποιοί όσον αφορά τις υπερβολές στο παίξιμο.
Εκτός των Ντίνου Καρύδη και Νίκου Γαλανού που ήταν φυσικότατοι και άρτιοι, οι υπόλοιποι ηθοποιοί εκτός από κάποιες στιγμές, ήταν κάπως αφύσικοι.
Η κυρία Αλεξάνδρα Λαδικού έχοντας την παρουσία της θεατρίνας που στέκει γερά το πόδι της στο σανίδι είχε ένα απίστευτο σουλάτσο πέρα δώθε στην σκηνή που σε έπιανε ζαλάδα, θα μπορούσε ορισμένες στιγμές ίσως τις πιο σοβαρές να σταθεί και λίγο ακίνητη.
Η Βάσια Παναγοπούλου τελείως διαφορετική στο παίξιμο από τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις, είχε έναν τρόπο ψεύτικο και κάπως υπερβολικό στις εκφράσεις που δεν χρειαζόταν, ήθελα να της πω «ηρέμισε τον έχεις τον ρόλο», κάπως πιο χαλαρά θα ήταν πιο πειστική. Ο συμπαθέστατος Στράτος Τζώρτζογλου πρέπει λίγο να προσέξει τον τόνο της φωνής του όταν υψώνει την φωνή του, κάποιες τέτοιες στιγμές χαλάει την ωραία του εικόνα στην σκηνή, το μαλλί του χρειάζεται κάτι στο χτένισμα, αλλά είχε καλές στιγμές.
Ο Γιάννης Καρατζογιάννης με εκνεύρισε πολλή αλλά ίσως έτσι έπρεπε να ήταν κατά Βουτσινά.
Δυο γυναίκες – δυο από τις πιο δυνατές προσωπικότητες του παγκόσμιου ρεπερτορίου, που ερμηνεύουν η Αλεξάνδρα Λαδικού και η Βάσια Παναγοπούλου.
Η Βίβη, μια νέα γυναίκα απόφοιτη και αριστούχος του Πανεπιστημίου του Cambridge, ανακαλύπτει ότι η περιουσία της μητέρας της προέρχεται από το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Αρχικά οι δύο γυναίκες συμφιλιώνονται, αφού η κα Γουόρρεν εξιστορεί τις συνθήκες ανέχειας, οι οποίες την οδήγησαν στην πορνεία. Η σύγκρουση όμως, είναι αναπόφευκτη, όταν αποκαλύπτεται ότι η επιχείρηση παραμένει ακόμα σε λειτουργία μια και είναι πολύ επικερδής
Ο Σω θέτει σε αυτό του το έργο μεγάλα ζητήματα: τα κοινωνικά ήθη των καιρών, τη θέση της γυναίκας της μέσης τάξης και την εκμετάλλευση της σ’ ένα κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες. Το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση. Τη διαφθορά του χρήματος σε κάθε κοινωνική μορφή. Την αμφισβήτηση σ’ ένα σύστημα αξιών που εκπορεύεται και καταλήγει πάντα στο χρήμα. Την αμφισβήτηση σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που παραπλανά τους νέους ανθρώπους και δεν τους διδάσκει την αληθινή και σκληρή Αλήθεια.
Ο Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω μιλάει προφητικά για όλα. Σε ένα κόσμο, που η λέξη «ηθική» ακούγεται παράξενη, σε μια εποχή αναβρασμού, που οι νέοι άνθρωποι αμφισβητούν το σύστημα αξιών που τους κληρονομείται, κάνουν το έργο αυτό αν και έχουν περάσει εκατό χρόνια από τότε που γράφτηκε, αξεπέραστα σημερινό, με αλήθειες που ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να σοκάρουν.
“ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΓΟΥΟΡΡΕΝ” του Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω
Σκηνοθεσία : Ανδρέας Βουτσινάς
Μετάφραση : Βάσια Παναγοπούλου – Χρήστος Καρχαδάκης
Σκηνικά: Τίτη Κυριακίδου
Κοστούμια : Βασίλης Ζούλιας
Φωτισμοί : Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Θέατρο Ορφέας, σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς, Πανεπιστημίου 38 και Ιπποκράτους

Το μουσείο της Ακρόπολης

Το αρχαιολογικό μουσείο της Ακρόπολης ένα όνειρο για την αείμνηστη υπουργό πολιτισμού της Ελλάδος, επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, Μελίνα Μερκούρη, επιτέλους πραγματοποιήθηκε και παραδόθηκε πανηγυρικά από την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή στο κοινό. Ένα μοντέρνο κτίριο μπροστά στο μεγαλείο της Ακρόπολης των Αθηνών, όλο μπετόν και τζάμια, φιλοξενεί αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα από τον χώρο της Ακροπόλεως και τις περίφημες Καρυάτιδες.
Το άνοιγμα του μουσείου πυροδοτεί ακόμα πιο πολλή την πίεση της Ελλάδος ως προς το Αρχαιολογικό μουσείο του Λονδίνου για την επαναφορά των «Ελγινείων μαρμάρων του Παρθενώνα».
Προσωπικά με εξέπληξε το γεγονός της μοντέρνας αρχιτεκτονικής του μουσείου. Δεν μου άρεσε. Αλλά έτσι το ήθελαν οι ιθύνοντες των καταστάσεων. Όσο κι αν γλιτώνουμε χώρο με τα μοντέρνα κτίρια και όσο κι αν είναι πρακτικά, για μουσείο Ακροπόλεως ήθελα κάτι πιο κοντά στον κλασσικό Ελληνισμό, επιβάλλεται.
Μια καταπληκτική Θεά Αθηνά με τα φίδια, ένα κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε νεαρή ηλικία και τα αετώματα του Παρθενώνα καθηλώνουν τον επισκέπτη.
Επίσης μια σφαίρα μαρμάρινη βγήκε από τις αποθήκες του προηγούμενου μουσείου «Η Σφαίρα της Μαγείας», και άλλα περίεργα εκθέματα όπως τρίτωνες, λιοντάρια, και τέρατα. Οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται ούτε με σβησμένο το φλας, αλλά δεν υπάρχει και ένας εναλλακτικός χώρος για τους επισκέπτες και τους τουρίστες να έχουν μια αναμνηστική φωτογραφία όπως συμβαίνει σε όλα τα μουσεία του κόσμου.
(Φωτογραφία: Οι Καρυάτιδες, Η Σφαίρα της Μαγείας, και ο Παναγιώτης Καρούσος με την αδελφή του Ανθούλα μπροστά στο νέο μουσείο της Ακρόπολης των Αθηνών)
http://www.newacropolismuseum.gr/

«Ο Βυσσινόκηπος» του Αντον Τσέχοφ στο ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Η Μπέττυ Αρβανίτη πρωταγωνιστεί στο αριστούργημα του Αντον Τσέχοφ «Ο Βυσσινόκηπος» στην προσιτή μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, σκηνικά-κοστούμια Ελένης Μανωλοπούλου και μουσική Θοδωρή Αμπαζή.
Η μεστή ερμηνεία της Μπέττυ Αρβανίτη ως «Λιούμποβα Ρανιέφσκαγια», και η αριστοκρατική παρουσία του Γιάννη Φέρτη στον ρόλο του αδελφού της «Λεονίντ Γκάγεφ» αναδεικνύουν την παράσταση αυτή σε μια από της καλύτερες της φετινής Αθηναϊκής σαιζόν.
Ο Κώστας Γαλανάκης, Στέλιος Ιακωβίδης, Βασίλης Καραμπούλας, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Δημοσθένης Παπαδόπουλος Τζίνη Παπαδοπούλου, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Σαββίδου, Μαρίνα Συμεού,και ο Άρης Τρουπάκης πλαισιώνουν τον πολυπληθή για το μικρό θέατρο και σε δύσκολους καιρούς θίασο.
Την βραδιά που εγώ παρακολούθησα την παράσταση η αίθουσα ήταν κατάμεστη, ελπίζω να συνεχίσει έτσι γιατί είναι μια παράσταση που αξίζει τον κόπο.
Ένα σπίτι στην εξοχή με τον ωραιότερο βυσσινόκηπο της περιοχής βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης. Οι σχεδόν αδιάφοροι μικροαστοί ιδιοκτήτες του δεν κάνουν τίποτα για να το σώσουν από την πώληση. Χάνουν το αγαπημένο τους πατρικό σπίτι και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να το κοιτούν και να αναπολούν… Να αναβιώνουν τις παιδικές τους αναμνήσεις, να νοσταλγούν τις παλιές ευχάριστες στιγμές, να χορεύουν, να γελούν, να φλερτάρουν… Τίποτα δεν τους κάνει να μετανιώνουν για την απόφασή τους, ακόμα και όταν ακούν τα τσεκούρια να χτυπούν δυνατά και να κόβουν τις αγαπημένες τους βυσσινιές.
Ο Αντόν Τσέχοφ μέσα από το έργο του απεικονίζει τη διαρκή φθορά της καθημερινής ζωής στη Ρωσία του 20ού αιώνα δίνοντας όμως μια νότα ελπίδας για το μέλλον και κάνοντας μια ακριβή πρόβλεψη της ίδιας της επανάστασης που ακολούθησε.
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΡΑΞΗ (Μπέττυ Αρβανίτη)
ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ
Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη
τηλέφωνο : 210-8838727
Α΄ ΣΚΗΝΗ

Ο θειος Βάνιας του Άντον Τσέχοφ στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος

Το ανακαινισμένο πλέον Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος, ένα όνειρο του αείμνηστου διευθυντή του και ηθοποιού Νίκου Κουρκουλου άνοιξε τις πόρτες του στο Αθηναϊκό κοινό με την παράσταση του κλασικού έργου ο θειος Βάνιας του Άντον Τσέχοφ σε
σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά.
Η Μαρία Σκουλά στο ρόλο της Ελένα μου θύμιζε την Κατρίν Ντενέβ, αλλά και η μουσική και τα τραγούδια ήταν Γαλλικά σε διδασκαλία της Μελίνας Παιονίδου.
Σερεμπριακώφ ήταν ο Μάνος Βακούσης, Σόνια ήταν η Άλκηστις Πουλοπούλου κάπως υστερική, Μαρία Βασίλιεβνα ήταν η Μάγια Λυμπεροπούλου πάρα πολλή καλή, Βάνιας ήταν ο Νίκος Χατζόπουλος λίγο υπερβολικός, Άστροφ ήταν ο Ακύλας Καραζήσης, Τελιέγκιν ήταν ο Μάνος Σταλάκης, ο βετεράνος Γιάννης Βογιατζής και ο Γιάννης Τσεμπερλίδης πλαισίωσαν την διανομή του θεατρικού.
Το σκηνικό έμοιαζε με αίθουσα νοσοκομείου, μάλλον ψυχιατρικής πτέρυγας, και σου έδινε μια κρύα και αρρωστημένη ατμόσφαιρα κάπως μακρινή από το πληθωρικό πνεύμα του Τσέχοφ. Οι χορογραφίες ήταν αστείες, αλλά η στιγμή ης ερμηνείας από τους ηθοποιούς του τραγουδιού «Tristesse» του Σοπέν ονειρική.
Ο συνταξιούχος καθηγητής Σερεμπριακώφ και η νεαρή γυναίκα του Ελένα καταφτάνουν στο απομακρυσμένο υποστατικό τους στη ρωσική επαρχία, το οποίο συντηρούν η Σόνια – κόρη του καθηγητή από τον πρώτο του γάμο – και ο θείος της, Βάνιας. Η παρουσία τους αναστατώνει τη ζωή των ανθρώπων του κτήματος, διαταράσσει τις ισορροπίες και φέρνει στην επιφάνεια χαμένα όνειρα και ανεκπλήρωτους πόθους. Η φθορά της καθημερινότητας, η πλήξη, τα λάθη, οι δικαιολογίες, ένας υποδόριος ερωτισμός και μια σχεδόν σουρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας χαρακτηρίζουν τη ζωή των ηρώων, που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους να αλλάζει αναπόφευκτα.
Το έργο ποιητικό ήθελε ίσως μια άλλη αντιμετώπιση, αλλά ο σκηνοθέτης ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής με τους νεωτερισμούς στα κοστούμια στο ντεκόρ αλλά και στην ανάλυση των χαρακτήρων, καταπιάστηκε περισσότερο με τον εκφυλισμό των ανθρώπινων χαρακτήρων, τον σαρκασμό και την αυτογελοιοποίηση σ’έναν εγκλωβισμένο χώρο χωρίς κανένα περιθώριο διαφυγής।
http://www.n-t.gr/

Η ευώνυμος κυρία του Ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης Κάτια Δανδουλάκη στους Επισκέπτες

Η Κάτια Δανδουλάκη είναι ίσως η μεγαλύτερη Ελληνίδα ηθοποιός σήμερα.
Η ζωή της γεμάτη επιτυχίες τηλεοπτικές αλλά και πετυχημένες θεατρικές παραστάσεις.
Δυναμική αλλά με την παιδική αφέλεια βρίσκεται πλέον στην ερμηνευτική της ωριμότητα. Μια ωριμότητα που προμηνύει και άλλες εκπλήξεις από έναν υπέροχο άνθρωπο μια υπέροχη κυρία, που εκπέμπει αξιοπρέπεια στην σκηνή.
Η φωνή της χαρακτηριστική χρωματίζεται ανάλογα με έντονες νότες στήθους στις δραματικές στιγμές.
Η παράσταση «Επισκέπτες», βασισμένη στη νουβέλα του Χένρι Τζέιμς «Το στρίψιμο της βίδας», κάνει πρεμιέρα στις 28/11 στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη με πρωταγωνίστρια ασφαλώς την μοναδική Κάτια Δανδουλάκη. «Το στρίψιμο της βίδας» είναι η αφετηρία της φανταστικής λογοτεχνίας. Είναι η μήτρα για να γεννηθούν χιλιάδες στοχασμοί και συναισθήματα πάνω στο μεγάλο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης. Τι είναι καλό, τι είναι κακό, τι είναι λογικό, τι είναι παράλογο, τι είναι φαντασία και τι πραγματικότητα; Μια ιστορία που μπερδεύονται τα παιδιά με τους ενήλικες, οι ζωντανοί με τους πεθαμένους, η αμαρτία με την αρετή. Μια ιστορία λοιπόν με απρόσμενους επισκέπτες η μήπως όχι και τόσο απρόσμενους ….Το κείμενο απλό και ανοιχτό είναι ικανό να ταξιδέψει και να γοητέψει τον οποιοδήποτε. Επιδέχεται πολλές αναλύσεις και πολλές εκδοχές. Στρίβει και ξαναστρίβει τη δημιουργική σύλληψη και γεννά θεατρικά κείμενα, ταινίες, όπερες ως και κόμικς. ένα σκηνικό ταξίδι που υπόσχεται αίσθημα, φαντασία και ανατροπή. Εδώ ότι φαίνεται δεν είναι. Εδώ σαν θέατρο μέσα στο θέατρο τα πρόσωπα υποδύονται ρόλους για να αντέξουν την αλήθεια του είναι τους. Μαζί με την Κάτια Δανδουλάκη, η Ρένια Λουιζίδου, η Ολυμπία Σκορδίλη, ο Τάσος Αλατζάς, και ο Κωνσταντίνος Λαγός, η Σαββίνα Μαμνιόγλου και η Ναταλία Ανστικ. Η διασκευή και η σκηνοθεσία είναι του Πέτρου Ζούλια, η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, ο Γιώργος Γαβαλάς στα σκηνικά, η Αναστασία Αρσένη στα κοστούμια η Κατερίνα Μαραγκουδάκη στους φωτισμούς.Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη: Αγ. Μελετίου 61Α, τηλ.: 210 8640414, 210 8640452.

Δύο κεφάτα κωμικά μονόπρακτα από την Εθνική Λυρική Σκηνή

Σε μια συμπαραγωγή με την Όπερα Δωματίου Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου, τη Γαλλική Πρεσβεία στην Ελλάδα και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών η Εθνική Λυρική Σκηνή παρουσιάζει δυο μονόπρακτες όπερες σε πανελλήνια πρώτη.

Η ΠΛΑΝΗ ΜΕ ΤΟ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ
Η μουσική διεύθυνση του Ερρίκου Φρεζή ακολουθούσε ανάλαφρα τους νέους αλλά εκλεκτούς πρωταγωνιστές που πραγματικά με εντυπωσίασαν.
Η σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη ήταν παιχνιδιάρικη και αν εξαιρέσουμε το απότομο τρέξιμο των πρωταγωνιστών δεξιά και αριστερά η ιδέα της να μεταφέρει την υπόθεση στην εποχή των ασπρόμαυρων ταινιών του Χόλιγουντ και των σταρ ήταν πρωτότυπη. Ωραία τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, και οι φωτισμοί του Γιώργου Μιχελή.
Ως Ιζαμπέλλα η σοπράνο Μαριάννα Μανσόλα ήταν άρτια φωνητικά και με πολλή καλή σκηνική παρουσία. Η φωνή της με αρμονικό βιμπράτο ερμήνευσε τις περίτεχνες άριες μπελ κάντο του Τζοακίνο Ροσσίνι. Ο ΔιονύσηςΤσαντίνης ξεχώρισε με την σπιρτάδα του και την ζεστή φωνή του ως Ταραμπόττο. Οι ρολοι σιμπλιροθηκαν με τους Αντώνη Κορωναίο ως Δούκας Μπερτράντο, Διονύσης Σούρμπης ως Μπατόνε και και ο δυναμικός βαρύτονος Γιώργος Ματθαιακάκης ως Ορμόντο. Βοηθητικοί ρόλοι Κώστας Γώγούλος, Γιάννης Δενδρινός, Παναγιώτης Καμμένος

ΧΟΡΟΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΩΝ
Η σκηνοθέτης κυρία Κωνσταντίνα Ψωμά δημιούργησε ένα σουρεαλιστικό οπτικό ύφος με τον βαρύτονο Γκι Μπονφίλιο και την χορεύτρια Χριστίνα Βασιλοπούλου.
Η περιπαικτική αντιμετώπιση της καθημερινότητας, η αυτοειρωνεία και η συγκίνηση δημιουργούν μια παρωδία στην σκηνή, χαρακτηριστικό του έργου του Γάλλου συνθέτη και πιανίστα Φρανσίς Πουλένκ।

(Φωτογραφίες: Ο Παναγιώτης Καρούσος με την σοπράνο Μαριάννα Μανσόλα και η Ελένη Γκιλιπαθη με τον βαρύτονο Διονύση Τσαντίνη)

H Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Στις 11 Δεκεμβρίου η ΚΟΑ πραγματοποίησε μια ενδιαφέρουσα συναυλία στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής του Μεγάρου Μουσικής.
Το πρόγραμμα άρχισε με την εισαγωγή για ορχήστρα «Αθαλία», του Felix Mendelssohn-Bartholdy. Εδώ η ΚΟΑ ερμήνευσε ωραία την ιδιωματική μουσική του Mendelssohn με το παιχνίδισμα ανάμεσα στα πνευστά και τα έγχορδα όργανα της ορχήστρας.
Σολίστ της βραδιάς ήταν η μεσόφωνος Δάφνη Ευαγγελάτου που ερμήνευσε αισθαντικά και με την απαραίτητη αυστηρότητα τα Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά του Gustav Mahler. Η συναυλία έκλεισε με την Συμφωνία αρ.6 σε Λα μείζονα του Anton Bruckner.
Το έργο του Bruckner επηρεασμένο από τον Μπετόβεν έχει τις εναλλακτικές μεταβάσεις της δυναμικής. Με τον αυστηρό του ρομαντισμό και βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα ανεβάζει το πνεύμα του ανθρώπου πιο κοντά στο θεό. Τα έντονα ξεσπάσματα των χάλκινων πνευστών ερμηνεύτηκαν εντυπωσιακά από τους μουσικούς της ΚΟΑ.
Μουσική διεύθυνση ήταν του συμπαθέστατου μαέστρου Βύρων Φιδετζή.
Η ΚΟΑ έχει έναν άλλο ορχηστικό ήχο, διαφορετικό από τις ξένες ορχήστρες।

(Φωτογραφία: Βύρων Φιδετζής, Δάφνη Ευαγγελάτου, Σπύρος Ευαγγελάτος, Παναγιώτης Καρούσος)

Αγαστός Ριγολέττος ο Δημήτρης Πλατανιάς

Η Εθνική Λυρική Σκηνή άρχισε τις παραστάσεις της όπερας Ριγολέττος του Τζουζεππε Βέρντι από χτες 13 Δεκεμβρίου στο θέατρο Ολύμπια της οδού Ακαδημίας.
Μια μοντέρνου είδους παραγωγή σε σκηνοθεσία, σκηνικά και κοστούμια Νίκου Σ. Πετροπουλου. Ο σκηνοθέτης μεταφέρει το έργο στην περίοδο του Φασισμού στην Ιταλία και του κινηματογραφικού φιλμ νουαρ. Ο Πέτρος Γάλλιας ήταν υπεύθυνος για την κινησιολογία και ο Τζουζεππε ντι Ιόριο για τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς.
Ως Ριγολέττος ο βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι το δυναμικό της Ελληνικής όπερας είναι υψηλό και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους ξενόφερτους μονωδούς. Η φωνή του με δυνατό μέταλλο περνούσε άνετα τα δυναμικά μέρει της ορχήστρας χωρίς να χάνι από το πηγαίο χρώμα της. Προβλέπω και άλλους ακόμα πιο ώριμους μελλοντικούς Ριγολέττους για τον κύριο Πλατανιά.
Κάποιες στιγμές λίγο με προβλημάτιζε η φωνή του στις ψιλές νότες αλλά ας υπολογίσουμε και τον εκνευρισμό της πρεμιέρας που σχεδόν πάντα αναστατώνει τα πράγματα. Ο τενόρος Ντενιζ Λεόνε ήταν ένας Δούκας της Μαντοβας με στεγνό μέταλλο, απέδωσε ωραία την γνωστή άρια «Φτερό στο άνεμο» αλλά δεν με ενθουσίασε.
Η σοπράνο Έλενα Κελεσίδη στον ρόλο της Τζιλντα προσπάθησε πολλή αλλά η φωνή της δεν την βοήθησε καθόλου, ιδικά στις κολορατούρες και τις ψιλές νότες ανύπαρκτη.
Η μεσόφωνος Βικτώρια Ντίνα-Μαϊφάτοβα έδωσε μια πειστική και άρτια φωνητικά Μανταλένα Ο βετεράνος διάσημος μπάσος Δημήτρης Καβράκος ως Σπαραφουτσιλε ήταν δυναμικός με άρτια φωνή και μεστή από την πείρα της σκηνής.
Η μεσόφωνος Μαρία Βλαχοπούλου απέδωσε σωστά τον ρόλο της Βάγιας της Τζιλντας.
Ο συμπαθέστατος μαέστρος Ηλίας Βουδούρης διηύθυνε την Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής, αναδεικνύοντας τα ορχηστικά χρώματα της όπερας του Βέρντι.
http://www.nationalopera.gr
(Στις φωτογραφίες από την παράσταση του Ριγολέττου, ο Παναγιώτης Καρούσος με τους πρωταγωνιστές της όπερας Δημήτρη Πλατανιά, Βικτώρια Ντίνα-Μαϊφάτοβα και Δημήτρη Καβράκο.)