Ο Ελληνοκαναδός Πυρηνικός Φυσικός Κώστας Πάππας των CANDU

Ο Κώστας Παπαναστασόπουλος (Πάππας), γεννήθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1940. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από τα Λεχαινά του νομού Ηλείας, όπου έφυγε για την Αίγυπτο σε παιδική ηλικία και μετά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ο Κανάρης Παπαναστασόπουλος υπήρξε επί σειρά ετών ο πρόεδρος του συλλόγου Λεχαινιτών η Μυρσίνη. Η μητέρα του Αικατερίνη, το γένος Μάραθα, κατηγετο από την Χαλκίδα του νόμου Ευβοίας. Ο Κώστας απεφοίτησε από το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών και μετά τελείωσε την Ραδιοτεχνικη Σχολή Αθηνών.
Υπηρέτησε στο τότε Βασιλικό Ναυτικό (1961-1963), στο αντιτορπιλικό Βέλος, στην Διοίκηση Βοτανικού και μετέπειτα στη Σχολή Ναυτικών Δοκιμών.
Σαν έφηβος υπήρξε αθλητής του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και μέλος της Εθνικής ομάδας Εφήβων. Το 1958 κέρδισε την πρώτη θέση στους Σχολικούς αγώνες της Δεύτερης Περιφέρειας Αθηνών στο δρόμο των 800 μέτρων. Στη στρατιωτική του θητεία υπήρξε μέλος της Εθνικής Ενόπλων.
Το 1963 μέχρι το 1965 μετανάστευσε στη Νότια Αφρική δουλεύοντας σαν τεχνικός στην εταιρεία SONY. Το 1966 μετανάστευσε στον Καναδά, όπου και έκτοτε διαμένει.
Στο Μόντρεαλ απεφοίτησε από το Universite de Montreal με B.Sc honours στη Φυσική και Μαθηματικά. Στη συνέχεια συμπλήρωσε ένα χρόνο στην Αστροφυσική και συνέχισε τις μετα-πανεπιστημιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο Mc Master στο Hamilton, Ontario από όπου πήρε Master degree (M. Sc) στην Πυρηνική Φυσική.
Τον επόμενο χρόνο δούλεψε σαν ερευνητής στην Πολυτεχνική Σχολή του Μόντρεαλ (Ecole Polytechnique de Montreal), πάνω στην επίδραση της ραδιενέργειας στα μέταλλα.
Το 1975-1978 δούλεψε με τον Νομπελίστα στη Φυσική Dr. B. Brockhouse σε σκέδαση ουδετερονίων πάνω σε κρυστάλλους σε θερμοκρασίες γύρω από το απόλυτο μηδέν για την σπουδή των μαγνητικών ιδιοτήτων, ενώ ταυτόχρονα πήρε το Master degree (M. Sc) σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Το 1978 προσελήφθη από την Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας του Καναδά (AECL) που κατασκευάζει τους Πυρηνικούς αντιδραστήρες βαρέως ύδατος CANDU.
Δούλεψε για 30 χρόνια στους αντιδραστήρες CANDU σε διάφορα projects, όπως στο Κεμπέκ (Gentilly 1 & 2), New Brunswick (Point Lepreau), Κορέα (4 μονάδες Wolscong 1 με 4), Αργεντινή (Cordoba), Ρουμανία (2 μονάδες Cernavoda 1 και 2), Κίνα (2 μονάδες Qinshan 1 και 2).
Το 2006 πήρε την σύνταξη του από την AECL και έκτοτε δουλεύει σαν σύμβουλος – πυρηνικός μηχανικός στην εταιρεία SNC Lavalin για την επαναφορά σε λειτουργία των δυο πυρηνικών μονάδων Bruce στο Οντάριο, ενώ ταυτόχρονα δουλεύει σαν σύμβουλος για την Νότια Αφρική στους αντιδραστήρες PBMR, όπου ταξιδεύει για σύντομα χρονικά διαστήματα με συμβουλευτικό χαρακτήρα.
Από το 1996 μέχρι το 2000 υπήρξε ο εκλεγμένος Γενικός Γραμματέας και Ταμίας για την Επιτροπή Πυρηνικής Ενέργειας του Καναδά για την Επαρχία του Κεμπέκ.
Ο Κώστας εκτός από την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία πρόσφερε στον Ελληνισμό της διασποράς από διάφορες παροικιακές θέσεις.
Το 1992-1995 σαν Γραμματέας του Συμβουλευτικού Σώματος της Ελληνικής Κοινότητας Μόντρεαλ.
Το 1995 του ανατέθηκε από τον τότε Υφυπουργό Εξωτερικών για τον Απόδημο Ελληνισμό, Γρηγόρη Νιώτη η δημιουργία προγράμματος για την καταγραφή του Ληξιαρχείου Απόδημου Ελληνισμού. Το πρόγραμμα δημιουργήθηκε, αλλά ποτέ δεν τέθηκε σε εφαρμογή.
Το 1999 εξελέγη μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ελληνοκαναδικού Εθνικού Κογκρέσου. Το 2001 εξελέγη Διοικητικός Αντιπρόεδρος και Γενικός Γραμματέας του ίδιου οργανισμού με πρόεδρο τον Δημήτρη Σιδηρόπουλο.
Το 2003 και μέχρι σήμερα είναι ο πρόεδρος της Ελληνοκαναδικής Ομοσπονδίας (Κογκρέσου) του Οντάριο. Ο κ. Πάππας έχει κατά καιρούς δημοσιογραφήσει με άρθρα και δημοσιεύματα στον Ελληνικό Ταχυδρόμο, στο Ελληνοκαναδικό Βήμα και στον Ελληνικό Τύπο του Μόντρεαλ. Επίσης στον Ελληνικό Τύπο του Τορόντο και στα Ελληνικά Νέα της Νέας Υόρκης και στο έγκριτο περιοδικό του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων Απόδημος.
Είναι παντρεμένος με την Σέττα Μαρκοσιάν, Ελληνίδα Αρμενικής καταγωγής και έχει αποκτήσει τέσσερα παιδιά, τον Άρη, τον Δημήτρη την Κατερίνα και τον Αλέξανδρο.
Σήμερα ζει στο Oakville, κοντά στο Τορόντο δουλεύοντας σαν σύμβουλος στην Πυρηνική Ενέργεια και προσφέρει σαν σύμβουλος στην Πυρηνική Ενέργεια και προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Ελληνισμό του Καναδά από τη θέση του προέδρου του Κογκρέσου του Οντάριο.
(Φωτογραφίες: 1) Ο Κώστας Πάππας με τον Πρωθυπουργό του Καναδά Jean Chretien και την βουλευτή Ελένη Μπακοπάνου. 2) Ο Κώστας Πάππας με την Γερουσιαστή Shirley Maheu 3) Η Σέττα Μαρκοσιάν με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος Γεώργιο Παπανδρέου στο Τορόντο. 4) Ο Κώστας Πάππας με την σύζυγο του Σέττα Μαρκοσιάν και τον μουσικοσυνθέτη Παναγιώτη Καρούσο στο Μόντρεαλ)

Magic from the Opera de Montreal in Massenet’s Cendrillon

Montreal 22 May, Salle Wilfred Pelletier, Place des Arts. After seeing the Opera de Montreal production of Cendrillon, all I have to say is: This is the Magical World of the opera. Cendrillon is not the best opera of Massenet, either of French opera, has nothing special musically, not extraordinary arias or duets. The Opera de Montreal took the well known theme and did a production of a dream. Sets and Costumes of Andre Barbe flamboyant, choreographies with gusto, hilarious characters and even a movie diaporama as a screening summer cinema for cars. The moment of the Cendrillon and Prince duet was absolutely magical. On stage Cendrillon and Prince searching its other and on screen Grace Kelly and Prince Rainier marriage. Bravo to Opera de Montreal and to stage director and choreographer Renaud Doucet. I also have to include the fine work of Guy Simard on the lighting.

Lyric soprano Julie Boulianne as Cendrillon was emotional and vocally accurate with strong musicality. She has been acclaimed at Opéra de Montréal and at Opéra de Québec, as well as at companies in France and the U.S. In 2008-2009, engagements included the title role of La Cenerentola at Aspen Opera Theater, Florida Grand Opera, and Glimmerglass Opera, and Rosina (The Barber of Seville) at Minnesota Opera.

Tenor Frédéric Antoun as Prince was odd and peculiar, but he had good moments especially in the duets with Julie Boulianne. Vocally he has not the big operatic voice were is not necessary in Cendrillon, some worm timbre and his stage appearance gave finally a nice ensemble. His career includes his New York City Opera debut as Prince Charming (Cendrillon), the title role in Orphée aux enfers at Opéra de Montpellier, Almaviva (The Barber of Seville) and Gérald (Lakmé) here at Opéra de Montréal, Tamino (The Magic Flute) with both Opéra de Tours and Opera Colorado, Ferrando (Così fan tutte) at Angers Nantes Opéra, Carmina Burana and Lenski (Eugene Onegin) at the Festival de Lanaudière, and Roméo (Roméo et Juliette) at Opéra de Québec.

Mezzo soprano as Madame de La Haltiere Noëlla Huet was the most interesting of the ferry tale grotesque-like caracters of the OdM Cendrillon’s production. Her voice with a slow vibrato sometimes made hear all notes of the score and this as a plus for an opera singer. She made her operatic debut in 2001 as Ottavia (L’incoronazione di Poppea) and Kabanicha (Kátia Kabanová) with Opéra de Montréal.

Baritone Gaétan Laperrière (Pandolfe), I had heard many times and I have to say that this time his voice was dry and little fatigued. In the pass he gave acclaimed performances as Rigoletto and Scarpia in Tosca. Engagements in recent seasons include Sharpless (Madama Butterfly) and Amonasro (Aïda) with Opera Carolina, Athanaël (Thaïs) with Palm Beach Opera, Scarpia (Tosca) with Opera Ontario and Calgary Opera, and Henri (Lucie de Lammermoor) with Cincinnati Opera.

Soprano Marianne Lambert in the coloratura role of Fairy Godmother sings mechanical like in the contemporary opera way of singing. Romantic music and bell-canto is different. Soprano Caroline Bleau (Noémie), mezzo-soprano Mireille Lebel (Dorothée) baritone Sébastien Ouellet (The King), baritone Pierre Rancourt, and tenor Aaron Ferguson completed the fine casting.

The Orchestre Metropolitain and Choir of the Opera de Montreal were well conducted in comfortable tempi by Jean-Yves Ossonce.

(Pictures: All artists on stage, and curtain calls from Cendrillon. Kostas Pappas, Seta Papas and Panayoti Karousos in the intermission of Cendrillon at the foyer of Place des Arts.)

The Los Angeles Philharmonic at the Walt Disney Concert Hall

Los Angeles, Sunday, March 7, 2010. One of the great pieces of music in Western Civilization was presented by the Los Angeles Philharmonic, Bach’s choral masterwork St. Matthew Passion. Conductor Grant Gershon gave all his energy to the melodic lines of the score, especially in the woodwinds.
I had heard the Los Angeles Master Chorale with the Hollywood Bowl Orchestra and as here they were always accurate in the tempos.
The Los Angeles Children’s Chorus I had hearted with the Pasadena Symphony but here they were better. The participation of the Musica Angelica Baroque Orchestra it was a nice surprise. All soloists were well prepared.
Pablo Cora, as the Evangelist, Steve Pence, baritone-bass as Jesus. Altos Kristen Toedtman, Leslie Inman, especially Adriana Manfredi who I had seen at Tehillim by Steve Reich at Skirball Cultural Center. Deborah Mayhan, soprano had experience by sung the roles of Marguerite in Gounod’s Faust with West Bay Opera, and Clorinda in Rossini’s La Cenerentola with Opera Santa Barbara, she did a kind of coloratura melismas.
Abdiel Gonzales, baritone has a flexible voice, his repertoire includes Papageno in Die Zauberflöte, Athanaël inThaïs and Enrico in Lucia di Lammermoor. Jon Lee Keenan, tenor comletes the casting.

Los Angeles, Saturday, March 13. Edo de Waart Conducted Beethoven and Strauss
The L.A. Philarmonic gave a sheer performance in Richard Strauss tone poem “Ein Heldenleben” (A Hero’s Life) with the elements of its enlarged sonata-rondo symphonic structure. Strauss hero is not a mythological or other one but he wrote himself as the hero and composed a sort of music in the score to depict his critics.
Silver Medalist of the 12th Van Cliburn International Competition, pianist Joyce Yang, played the Piano concerto No3 of Beethoven with gusto, but Bethoven needs dynamics, passion and even tragedy and Mr. Yang has to work again in this concerto in order to delivery what the composer had in mind.

I have to mention the importance of the collaboration of the composer John Adams with the L.A. Philharmonic as a Creative Chair. John Adams is one of America’s most respected composers. In 1985, Adams began a collaboration with the poet Alice Goodman and stage director Peter Sellars that resulted in two groundbreaking operas: Nixon in China (1984-87)
Adams’ On the Transmigration of Souls, composed for the New York Philharmonic in 2002 to commemorate the first anniversary of the World Trade Center attacks, received the 2003 Pulitzer Prize for Music, and the recording on Nonesuch won a rare “triple crown” of Grammys: “Best Classical Recording,” “Best Orchestral Performance,” and “Best Classical Contemporary Composition.” I met Mr. Adams and had a discussion with him about the opera in America, and I have to say that he a humble and interesting person.
Venezuelan conductor Gustavo Dudamel gave a new breath of life as artistic director to the L.A. Philarmonic.