Ο Προμηθέας του Παναγιώτη Καρούσου στο Πνευματικό, Πολιτιστικό Κέντρο Χολαργού

Αθήνα 29 Νοεμβρίου. Στο αμφιθέατρο του Δήμου Χολαργού, (Αίθουσα Μίκης Θεοδωράκης), παρουσιάστηκε σε πανελλήνια πρεμιέρα με μεγάλη επιτυχία η όπερα Προμηθεύς του Ελληνο-Καναδού μουσικοσυνθέτη Παναγιώτη Καρούσου.

Την παράσταση προλόγισε ο πρόεδρος του Πολιτιστικού του Δήμου Χολαργού Παναγιώτης Μακρίδης. Την παράσταση τίμησε με την παρουσία της η μεγάλη σταρ του ελαφρού τραγουδιού Στέλλα Γκρέκα και άλλοι επίσημοι. Επίσης έγινε τηλεοπτική κάλυψη από τον παρουσιαστή και σκηνοθέτη Νίκο Κεμάλη.

Ο βαρύτονος Ηλίας Τηλιακός στο ρόλο του Προμηθέα ήταν καταπληκτικός με εντυπωσιακή παρουσία και φωνή. Στον απαιτητικό και δύσκολο φωνητικά ρόλο της Ιώς η σοπράνο Ελένη Μπούκη – Αγιομυργιανάκη, καθήλωσε το κοινό με το πάθος της και την σκηνική της παρουσία. Στους ρόλους Κράτος - Ωκεανός – Δίας ο Σωτήρης Σιδέρης, μπάσος ήταν σωστός φωνητικά δίνοντας όλο το είναι του στην ερμηνεία χωρίς υπερβάσεις. Η μεσόφωνος Τατιάνα Μαγγίνα ήταν σκοτεινή ως Βία, αισθαντική και άκρως θεατρική ως Ωκεανίδα, και δυναμική ως θεά Αθηνά. Ο τενόρος Γιώργος Ζωγράφος ήταν σωστός σκηνικά ως Ήφαιστος και απέδωσε με μεγάλη φωνητική άνεση την εντυπωσιακή άρια του Ερμή. Η Μουσική Διεύθυνση στο πιάνο του Πέτρου Μπούρα ήταν άψογη λαβαίνοντας υπόψη την περίτεχνη παρτιτούρα που περιπαίζει μεταξύ ατονικότητας και ρομαντισμού.

Ο μουσικοσυνθέτης Παναγιώτης Καρούσος δέχτηκε θερμής υποδοχής από τον Δήμο του Χολαργού και από το κοινό που τον καταχειροκρότησε και αυτόν και το έργο του και τους καλλιτέχνες που μας παρουσιάσανε μια σοβαρή δουλειά.
Τα κοστούμια ήταν στο αρχαίο παραδοσιακό ύφος από τον Οίκο υψηλής ραπτικής Desir.

Ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια παρουσίασης Ελληνικής όπερας που προβλέπετε να ευδοκιμήσει αν λάβουμε υπόψη μας τα ενθαρρυντικά σχόλια που ακολούθησαν.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η όπερα Προμηθέας του Παναγιώτη Καρούσου απόψε παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ύστερα από την μεγάλη επιτυχία που σημείωσε στην Αμερική. Μια όπερα βασισμένη στην Τραγωδία του Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης, σε λιμπρέτο του μουσικοσυνθέτη Παναγιώτη Καρούσου πάνω στην ποιητική μετάφραση του Γιάννη Γρυπάρη. Η ενορχήστρωση του Παναγιώτη Καρούσου είναι βαγκνερικής τεχνικής. Η σύνθεση ακολουθεί, ακουστικά, σε έναν εξπρεσιονιστικό λυρικό τόνο, τα μηνύματα του Αισχύλου για τον ανθρωπιστή τιτάνα Προμηθέα, που οι απόηχοι του μύθου του φτάνουν σε εμάς, επηρεάζοντας (σε μια παραλλαγή του μέσω του ιουδαιοχριστιανισμού), το ένα τέταρτο της σημερινής ανθρωπότητας.

Ο Καρούσος χρησιμοποιεί περισσότερο την σύγχρονη, δωδεκαφωνική κλίμακα για τις συνθέσεις του σε σύμπτυξη με άλλες μοντέρνες τεχνικές όπως ο μινιμαλισμός και η διατονική πολυφωνία, αλλά για τον “Προμηθέα” χρησιμοποίησε την παραδοσιακή αρμονία “γιατί ταιριάζει περισσότερο στο λυρικό ύφος του Αισχύλου.

Ο “Προμηθέας” (αυτός που σκέφτεται πριν μιλήσει) του Καρούσου, αποτελεί μέρος μιας τετραλογίας. Τα άλλα τρία έργα είναι ο “Μέγας Αλέξανδρος”, “Η ολυμπιακή φλόγα” και το “Το άγιο φως της χριστιανοσύνης”.

Ο Προμηθέας υφίσταται βουβός ένα ταπεινωτικό μαρτύριο. Η σιγή συνδέεται με την τιμωρία του και αποτελεί έκφραση μιας ανυποχώρητης υπερηφάνειας του. Όταν μένει μόνος στην ερημιά του σκυθικού βράχου υψώνει κραυγή και επικαλείται τη μαρτυρία των στοιχείων της φύσης. Αυτή η διαμαρτυρία, καθώς ηχεί, προκαλεί έντεχνα το δραματικό αποτέλεσμα, χάριν της δραματουργικής τέχνης του ποιητή, ακριβώς επειδή διακόπτει τη μακρά σιωπή του Τιτάνα.
Ο Προμηθέας υφίσταται σιωπηλός το αναπότρεπτο μαρτύριο που έχει επιλέξει συνειδητά υποκείμενος στην Ανάγκη.Τα δύο πρόσωπα που μιλούν από την άρχή του έργου, παρουσιάζουν εμφανείς διαφορές.

Η σκαιότητα του Κράτους απηχεί το απρόσωπο της μορφής του, ενώ οΉφαιστος συμβάλλει εκών άκων με την τέχνη του στο μαρτύριο ενός συγγενικού θεού, αν αναλογιστούμε την τιτανική φύση του, υποκείμενος επίσης στην Ανάγκη που συνιστά η βούληση του Δία. Ο Προμηθέας, από τον πρώτο μονόλογο, εμφανίζεται συνειδητός ως προς την απόφαση να υπομείνει το μαρτύριο που επισύρει ο άθλος του. Η τραγικότητά του αναδύεται τόσο από την σημασία της προσφοράς του στον άνθρωπο, όσο και από την εγγραφή του ιστορικού ανθρώπινου και παρόντος δραματικού χρόνου στην ανακύκληση ενός μεγαλύτερου χρόνου, καθώς ο τιτάνας γνωρίζει το μέλλον. Ο Προμηθέας βιώνει τον μικρόκοσμο μιας προσωπικής περιπέτειας και ταυτόχρονα οραματίζεται τον μακρόκοσμο μέσα στον οποίο αποκτά ιδιαίτερο νόημα η προσωπική βιωματική εμπειρία.

(Φωτογραφίες: Η σοπράνο Ελένη Μπούκη – Αγιομυργιανάκη, ο Παναγιώτης Μακρίδης του δήμου Χολαργού, η μεσόφωνος Τατιάνα Μαγγίνα, ο μουσουργός Παναγιώτης Καρούσος, και ο βαρύτονος Ηλίας Τηλιακός. Ο βαρύτονος Ηλίας Τηλιακός ως Προμηθέας με την μεσόφωνο Τατιάνα Μαγγίνα ως Θεά Αθηνά. Ως Ωκεανός ο Σωτήρης Σιδέρης, μπάσος. Ο βαρύτονος Ηλίας Τηλιακός ως Προμηθέας, με την σοπράνο Ελένη Μπούκη – Αγιομυργιανάκη ως Ιώ. Ο μουσουργός Παναγιώτης Καρούσος με την μεγάλη ντίβα του ελαφρού τραγουδιού και του κινηματογράφου Στέλλα Γκρέκα.)

«Νενικήκαμεν»

«Νενικήκαμεν», την ιστορική αυτή φράση, την είπε ο μαραθωνοδρόμος οπλίτης Ευκλής, και όχι ο Φειδιππίδης όπως οι περισσότεροι νομίζουν. Ο Ευκλής ήταν οπλίτης, ο οποίος διένυσε με τον οπλισμό του 42 χλμ, για να ανακοινώσει τον νίκη των Αθηναίων κατά των Περσών στον Μαραθώνα το 490 π.χ.

Χαρακτηριστική είναι η ακόλουθη καλλιτεχνική αναπαράσταση που τον παρουσιάζει να ξεψυχά εισερχόμενος στην Αθήνα, αναγγέλλοντας την χαρμόσυνη είδηση.

Αντίθετα ο Φειδιππίδης ήταν ένας διάσημος Αθηναίος δρομέας, ο οποίος στάλθηκε από τους Αθηναίους στην Σπάρτη για να ζητήσει την βοήθεια των Λακεδαιμονίων πριν την μάχη του Μαραθώνος. Ο Φειδιππίδης διένυσε την απόσταση των 200 χιλιομέτρων σε 2 ημέρες. Σε ανάμνηση του δρόμου του Φειδιππίδη, καθιερώθηκε ο αγώνας υπερμαραθωνίου δρόμου 245,3 χιλιομέτρων από την Αθήνα προς την Σπάρτη το Σπάρταθλον.

Σε αντίθεση με τον Μαραθώνιο, ο υπερμαραθώνιος αγώνας του Σπαρτάθλου δεν είναι γνωστός στους περισσοτέρους σύγχρονους Έλληνες. Όπως συνέβαινε και με τον γράφοντα, ο οποίος λόγω της φύσης της εργασίας του, συμμετείχε στην φιλοξενία των αθλητών στην Αθήνα. Τότε έμαθα για το αγώνισμα, και ήρθα σε επαφή με τους αθλητές που έρχονται από όλο τον κόσμο για ναδιανύσουν την εξοντωτική αυτή πορεία για να φτάσουν εξουθενωμένοι στην Σπάρτη, τερματίζοντας στο άγαλμα του Λεωνίδα, ξεσπώντας δάκρυα, και φιλώντας τα πόδια του αγάλματος. Αυτοί (οι αλλοεθνείς Βάρβαροι) γνωρίζουν!!!

Τότε όμως επίσης, ένοιωσα ντροπή για τις συνθήκες φιλοξενίας των ξένων αθλητών από την Ελληνική επιτροπή, καθώς οι αθλητές πλήρωναν για την συμμετοχή και την διαμονή τους στην Ελλάδα, και «εμείς» τους στοιβάζαμε σε τρίκλινα και τετράκλινα δωμάτια, αθλητές αγνώστους μεταξύ τους, οι οποίοι πρέπει να είναι ξεκούραστοι για την διαδρομή. Παράπονα, φωνές και απογοήτευση αλλά ποιος νοιάζεται, αυτοί είναι οι Βάρβαροι.…..!!! Ποίοι είναι όμως άραγε οι πραγματικοί Βάρβαροι;

Για να διαπιστώσουμε την άβυσσο που χωρίζει τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο και τους τότε σύγχρονους Βαρβάρους, με τους σύγχρονους Έλληνες, αξίζει να αφηγηθούμε απλά ένα στιγμιότυπο από την περιγραφή του ο Ηρόδοτου:
Μετά την θυσία των 300 και την τελική νίκη των Περσών στη μάχη των Θερμοπυλών, τα περσικά στρατεύματα βαδίζοντας προς τον νότο αναζητώντας τον υπόλοιπο Ελληνικό στρατό,πληροφορήθηκαν ότι οι Έλληνες βρίσκονταν στην Ολυμπία, για την τέλεση της έβδομης Ολυμπιάδας.

Σε ελεύθερη απόδοση ο διάλογος μεταξύ του Ξέρξη και του αυλικού του ήταν έτσι:

- Πού βρίσκονται Έλληνες τώρα;

- Στην Ολυμπία είναι. Εκεί έχουν μαζευτεί όλοι τους.

- Και τι κάνουν εκεί;

- Αθλητικούς αγώνες.

- Πως το είπες;

- Αθλητικούς ολυμπιακούς αγώνες!

- Και τι είναι πάλι αυτό;

- Να, τρέχουν ο ένας δίπλα στον άλλο, ποιος θα έλθει πρώτος.

- Τρέχουν’

- Ναι

- Και τι βραβείο παίρνει ο πρώτος;

- Ένα κλαδί αγριελιάς!

- Τι;

- Ναι τον στεφανώνουν με ένα κλαδί αγριελιάς που τον λένε κότινο (1).

- Μίλα καλά, ανάξιε σκλάβε

- Αλήθεια λέω στρατηγέ μου. Ένα κλαδί αγριελιάς.!

Κοιτάζονται οι Πέρσες στρατηγοί μεταξύ τους μην πιστεύοντας στα αυτιά τους. Παγωνιά έπεσε στο στρατόπεδο των Περσών. Σε τι τόπο είχαν έρθει; Την σιωπή έσπασε ο γιος του ευυπόληπτου Πέρση πολέμαρχου Αρτάβανου, Τριταντέχμης, είπε: «Αλλοίμονο, Μαρδόνιε, με ποιους άνδρες μας έφερες να πολεμήσουμε! Μ' αυτούς που δεν αγωνίζονται για χρήματα, αλλά για την αρετή!».
(«Παπαί, Μαρδόνιε, κοίους επ' άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας, οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούνται, αλλά περί αρετής!»)

Αντίστοιχο πολιτισμικό σοκ έπαθε και ένας άλλος «Βάρβαρος» ο Ανάχαρσης, που είχε έρθει από την Μαύρη θάλασσα στην Αθήνα το 590 π.χ αναζητώντας την Ελληνική σοφία. (Τώρα οι Βάρβαροι έρχονται για να μας επιβάλουν τους όρους τους)

ΑΝΑΧΑΡΣΗΣ.- «Και δεν μου λες σε παρακαλώ Σόλων, γιατί κάνουν αυτά τα πράγματα εδώ οι νέοι. Βλέπω ότι αλείφθηκαν με λάδι και έτριψαν φιλικότατα ο ένας τον άλλον, έπειτα δεν γνωρίζω τι έπαθαν και όρμησαν με την κεφαλή χαμηλωμένη και άρχισαν να αλληλοσπρώχνονται και να συγκρούουν τα μέτωπα τους.
Να!, εκείνος άρπαξε τον άλλον από τα πόδια και τον έριξε κάτω και δεν τον αφήνει να σηκωθεί αλλά τον ωθεί κάτω με ορμή !
Τώρα δε αφού τον καβαλίκευσε, τον κρατά μεταξύ των σκελών του, πέρασε τον βραχίονα του κάτω από τον λαιμό του, και ο άλλος τον χτυπά ελαφρά στον ώμο του ζητώντας τον να τον αφήσει..!
Οι άλλοι εδώ που βλέπω ορμούν τώρα ο ένας στον άλλο με ΠΥΞ(μπουνιές)και ΛΑΞΤΙΜΑΤΑ!(κλωτσιές)! Μάλιστα ο επιβλέπων αυτούς δεν τους χωρίζει αλλά τους παρακινεί και επαινεί εκείνον που χτύπησε τον άλλον!!
Άλλοι πιο δίπλα ευρίσκονται σε μεγάλη κίνηση πηδούν ψηλά και λακτίζουν στον αέρα !!
Θέλω να μάθω λοιπόν για ποιον λόγο έχουν τρελαθεί αυτοί οι άνθρωποι και τα κάνουν αυτά.».

Η απάντηση του Σόλωνα ήταν η εξής:

- «Δεν γίνονται αυτά από τρέλα, ούτε με διάθεση να προσβάλει ο ένας την αξιοπρέπεια και την τιμή του άλλου, χτυπιούνται μεταξύ τους και κυλιούνται στην λάσπη, και ρίχνουν ο ένας σκόνη στον άλλο. Αυτό που κάνουν έχει κάποια χρησιμότητα και απόλαυση, και δυναμώνει πολύ τα σώματα τους. Αν μάλιστα μείνεις ένα διάστημα στην Ελλάδα, όπως ελπίζω ότι θα κάνεις, πριν περάσει πολύς καιρός θα είσαι και εσύ ένα από τους λασπωμένους ή σκονισμένους. Τόσο ευχάριστο θα βρεις αυτό το πράγμα».

Ας επανέλθουμε όμως στο σήμερα. Η αναβίωση του Σπαρτάθλου, ανήκει ως συνήθως, σε έναν αλλοεθνή "βάρβαρο" Eλληνολάτρη και μελετητή της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας, τον Βρετανό σμήναρχο της RAF John Foden .

Ο John Foden διαβάζοντας λοιπόν τον Ηρόδοτο (δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει) διερωτήθηκε έαν θα μπορούσε κάποιος σήμερα να διανύσει τα 250 χλμ. Αθήνας - Σπάρτης σε δύο μέρες. Σκέφθηκε τότε πως ο μόνος τρόπος να το διαπιστώσει, ήταν να τρέξει ο ίδιος την ιστορική διαδρομή, αφού ο ίδιος ήταν δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Έτσι με άλλους τέσσερις συναδέλφους του επίσης δρομείς, ήρθε στην Αθήνα το φθινόπωρο του 1982, και στις 9 Οκτωβρίου, μετά από 36 ώρες ο John Foden, έφτάσε τρέχοντας στη Σπάρτη μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα.

Ο συνάδελφος του John Scholten είχε φτάσει μισή ώρα νωρίτερα και τέλος ο John MacArthy τερμάτισε σε λιγότερο από 40 ώρες. Η ομάδα των βρετανών είχε αποδείξει πως ο Ηρόδοτος είχε δίκιο! Ένας άνθρωπος είναι πράγματι ικανός να καλύψει 250 χλμ. σε δύο μέρες.

Μετά την επιτυχία του εγχειρήματος, ο πρωτεργάτης του άρχισε να οραματίζεται την καθιέρωση ενός αγώνα που θα έφερνε στην Ελλάδα δρομείς μακρινών αποστάσεων από όλον τον κόσμο για να τρέξουν στα ίχνη του αρχαίου ημεροδρόμου Φειδιππίδη. Το 1983 οργανώθηκε ο υπερμαραθώνιος του Α' Διεθνούς "ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ" με την συμμετοχή 45 δρομέων από 11 χώρες και την Ελλάδα. Από τότε ο αγώνας πραγματοποιείται κάθε Σεπτέμβρη γιατί τότε τοποθετεί χρονολογικά ο Ηρόδοτος την αποστολή του Φειδιππίδη στην Σπάρτη.

Οι δρομείς του ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΥ ακολουθούν τη διαδρομή που χάραξε ο John Foden και η ομάδα του το 1982, βασιζόμενη στην περιγραφή του Ηρόδοτου για το κατόρθωμα του Αθηναίου ημεροδρόμου Φειδιππίδης που έφθασε στη Σπάρτη την επομένη της αναχώρησης του από την Αθήνα, καθώς και σε γνωστά ιστορικά γεγονότα της εποχής εκείνης. Θεωρείται, δε, ως η πλησιέστερη της πορείας που ο Φειδιππίδης θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει. Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε πώς ο αγγελιοφόρος του Μιλτιάδη, ξεκινώντας από την Αθήνα, θα πέρασε από την αρχαία Ιερά Οδό μέχρι την Ελευσίνα. Κατόπιν θα ακολούθησε την Σκυρώνια Οδό, μια στρατιωτική οδό στις πλαγιές των Γερανίων Ορέων, και θα έφθασε στα Ίσθμια, τα Εξαμίλια και την Αρχαία Κόρινθο. Από εκεί θα πέρασε από την Αρχαία Νεμέα και αποφεύγοντας την Επικράτεια του Αργους που δεν είχε συμμαχία με την Αθήνα, θα προχώρησε προς τον ορεινό όγκο μεταξύ Αργολίδας και Αρκαδίας, θα αναρριχήθηκε στο Παρθένιο Όρος ( 1200μ.ύψους ), όπου είπε ότι συνάντησε τον θεό Πάνα, και κατεβαίνοντας από το βουνό θα κατευθύνθηκε προς την Τεγέα, μία τοποθεσία που αναφέρεται στην αφήγηση του Ηρόδοτου για τον Φειδιππίδη και θα συνέχισε νότια με κατεύθυνση τη Σπάρτη.

Σήμερα όλοι οι Έλληνες τρέχουν έναν αγώνα δρόμου με αντίπαλο τον κακό τους εαυτό, για να σώσουν την Ελλάδα από την πτώχευση, και τα παιδιά τους από ένα δυσοίωνο μέλλον. Μία κοινωνία όμως πρώτα πτωχεύει πολιτισμικά και ηθικά, και μετά οικονομικά.!!
Οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε το μοναδικό προτέρημα να κριτικάρουμε τους πάντες εξαίροντας πάντα τον εαυτό μας. Για την θέση όμως της χώρας και των πολιτών της είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. !!!

Παραπομπές: (1) Σύμφωνα με την μυθολογία ο θεμελιωτής των Ολυμπιακών Αγώνων και του κότινου ως επάθλου, ήταν ο Ιδαίος Ηρακλής, ο οποίος φύτεψε για πρώτη φορά αγριελιά στην Ολυμπία. Ο Κρητικός Κουρήτης ή Ιδαίος Δάκτυλος Ηρακλής είχε φέρει την αγριελιά από την πατρίδα του, την Κρήτη. Ο Ιδαίος Ηρακλής είχε τέσσερα αδέρφια, τον Παιωναίο, τον Επιμίδη, τον Ιάσιο και τον Ίδα. Ο μεγαλύτερος αδερφός τους πήγε κάποια μέρα στην Ολυμπία για να τρέξουν. Ήταν ο πρώτος αγώνας δρόμου που έγινε στον κόσμο! Ο Ηρακλής στεφάνωσε τον νικητή με ένα κλαδί από την ελιά που είχε ο ίδιος φυτέψει εκεί. Κι από τότε έμεινε η συνήθεια να στεφανώνουν με κλαδιά στεφάνια αγριελιάς τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων. Πράγματι, το μοναδικό βραβείο («άθλον») για τους νικητές των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα στεφάνι φτιαγμένο από τον «κότινο», δηλαδή την άγρια ελιά. Ο κότινος καθιερώθηκε, ως έπαθλο, από τον Ίφιτο, ύστερα από χρησμό του Μαντείου των Δελφών, την έκοβε πάντα δε από την «Καλλιστέφανο» ελιά ένα μικρό αγόρι (του οποίου ζούσαν και οι δυο γονείς του). Το παιδί αυτό πήγαινε στην ελιά και έκοβε με χρυσό ψαλίδι τόσα ακριβώς κλαδιά όσα και τα αγωνίσματα των Ολυμπιακών. Έπειτα το πήγαινε στο ναό της θεάς Ήρας, όπου και τα τοποθετούσε πάνω σε χρυσελεφάντινη τράπεζα. Βασίλης Χλέτσος

Future of Hellenism in America Conference at the Beverly Hilton Hotel

This Saturday, Nov 20, the American Hellenic Institute will organize its 9 th Annual Conference titled “The Future of Hellenism in America” at the Beverly Hilton Hotel in Los Angeles, CA. Each year the AHI hosts the conference in a different city.

This year, co-sponsors include local organizations su

ch as the American Hellenic Council, AHEPA District 20 and the Greek Heritage Society of Southern California.

On behalf of the American Hellenic Council, President Michael Galanakis will be part of the panel discussing the "Importance of Being Active in the Political Process". Also, AHC Executive Director Alexander Mizan

will be moderating the panel talking about the Future of Greek-American Organizations.

The conference, which starts at 8:00 am and lasts through 6:00 pm

with a lunch break will examine various issues and will be host to many personalities from the local Greek-American community.

The Conference will feature additional issues the Role of Greek Americans in the Entertainment Industry, Greek Education in America, Greek-American Organization Study Programs and Religious & Cultural Identity.

The conference will open with the remarks of Mr. Nick Larigakis, Executive Director of the AHI, and Mr. Kyriakos Tsakopoulos, President and CEO of AKT Development.

Among others, the panelists will include US Congressman Gus Bilirakis (R-FL), Father Rev. John Bakas, HBO Miniseries President Kary Antholis, Prof. Dimitrios Liappas, Dr. Thomas Gallant, AHEPA District Governor John Kopatsis, Greek Heritage Society President Shelly Papadopoulos, and Former CA Commissioner of Corporations Dimitris Boutris.

In addition, award-winning actor John Aniston will be one of the presenters and also receive the “AHI Hellenic Heritage Achievement Award”.

During luncheon the attendees will be addressed by the Consul General of Greece, Hon. Elisabeth Fotiadou and the Consul General of Cyprus, Hon. Andreas Kyprianides.

AHI’s members care deeply about the United States’ relationship with Greece and her neighbors. Following Pericles’s admonition that good citizenship requires involvement in public affairs, we recognize the important role played in a vibrant democracy by alert, engaged citizens.

Our mission is as clear today as it was when AHI was founded in 1974: Upholding the rule of law in matters of U.S. foreign policy, particularly in our nation’s dealings with Greece, Cyprus, and Turkey. In 1974, when Turkey invaded and occupied Cyprus, AHI advocated a profoundly simple response—enforce U.S. law. At the time, the Executive Branch refused to enforce federal laws that prohibited Turkey’s aggressive use of U.S.-supplied arms and equipment.

AHI persuaded Congress to take action. The resulting legislation—an unprecedented rule of law U.S. arms embargo against Turkey—proved that the democratic ideals of ancient Greece continue to thrive as long as ordinary citizens remain vigilant, informed, and active. Since then, AHI has become the leading forum for addressing important issues that affect the U.S.’s relationship with Greece, Cyprus, and Southeastern Europe. It is a well-respected lobby, think-tank, business network, and educational foundation that informs and influences leaders, policymakers and citizens alike. We invite you to join and help us fulfill our mission.

Μαραθών – Σαλαμίς του Παύλου Καρρέρ στην Εθνική Λυρική Σκηνή

Στο πλαίσιο του εορτασμού των 2.500 χρόνων από την μάχη του Μαραθώνα, η Εθνική Λυρική Σκηνή, παρουσίασε την όπερα του Παύλου Καρρέρ «Μαραθών-Σαλαμίς».

Η μουσική του Παύλου Καρρέρ θα έλεγα ότι είναι κακός Βέρντι, επιεικώς. Τίποτα το νεωτεριστικό για την εποχή του. Ο Καρρέρ συνέθεσε ένα έργο χαμένο στον εντυπωσιακό πλούτο των Ιταλικών οπερών των οποίων είναι μια απομίμηση. Το θέμα λίγο έχει να κάνη με το ηρωικό έπος των μαχών για την Ελευθερία των Ελλήνων, και κακώς ο συνθέτης επέλεξε αυτό τον τίτλο που παραπέμπει σε τόσο σημαντικές στιγμές της ιστορίας της ανθρωπότητας όλης όχι μόνο της Ελλάδος.

Η μουσική διεύθυνση του Βύρωνος Φιδετζή ήταν πολύ καλή με έμφαση στα δυναμικά μέρη του έργου. Τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ δεν παρέπεμπαν στην Ελληνική αρχαιότητα, αλλά επειδή ούτε η μουσική και το θέμα δεν παρέπεμπαν δεν ενόχλησε πολύ. Η μεσόφωνος Μαρισία Παπαλεξίου ως Μυρτώ είχε κάποια προβλήματα στις πολύ ψηλές νότες αλλά ήταν πειστική στον ρόλο της. Η σοπράνο Σοφία Κυανίδου ως Φεντίμα ήταν άρτια φωνητικά. Ως Ξέρξης ο βαθύφωνος Δημήτρης Κασιούμης χρειάζονταν ακόμα δουλειά στην διάπλαση και στήριξη της φωνής του. Ως Θεμιστοκλής ο βαρύτονος Κύρος Πατσαλίδης ήταν πάρα πολύ καλός και φαίνεται ότι θα κάνει μια ενδιαφέρουσα καριέρα. Ως Αλέξανδρος ο τενόρος Αντώνης Κορωναίος ήταν ξερός και έδειχνε κάπως αδιάφορος. Ως Αρχιερέας ο μπασοβαρύτονος Τάσος Αποστόλου είχε καλή σκηνική παρουσία, όπως επίσης και ως Πυθία η σοπράνο Άρτεμις Μπόγρη.

Η Σκηνοθεσία του Ισίδωρου Σιδέρη ήταν περίεργη. Άνοιξε την όπερα με την χορωδία σε διαζώματα και μπροστά ένα μπαλέτο να χορεύει σε χορογραφίες κατά τα άλλα καλές του Κυριάκου Κοσμίδη. Ως ποιητής εμφανίσθηκε η Μαργαρίτα Βαρλάμου σε ρόλο πρόζας με άσπρο φουστάνι και μια ισπανίζουσα βεντάλια στα μαλλιά. Την Μυρτώ την παρουσίασε πάνω σε ένα ανάκλιντρο με μαξιλάρια τα οποία τα πετούσε κάτω στο πάτωμα. Όταν εμφανίστηκε μπροστά της η Φεντίμα τις έβαλε να παλεύουν και να σπρώχνονται σαν καρικατούρες, χρησιμοποιώντας και τα μαξιλάρια. Στο τελευταίο μέρος της όπερας φυσικά δεν έφταιγε αυτός που η πρωταγωνίστρια δεν πέθαινε αλλά ο συνθέτης και το αλλόκοτο λιμπρέτο, όταν επιτέλους πέθανε ανακουφιστήκαμε διπλά γιατί τέλειωσε και η όπερα.

Η τετράπρακτη όπερα Μαραθών – Σαλαμίς ολοκληρώθηκε το 1886 με σκοπό να εγκαινιάσει το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας (1888), παρέμεινε όμως άπαιχτη επί 115 χρόνια. Πρωτοπαρουσιάστηκε από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Θέατρο Ολύμπια μόλις το 2003. Βασίζεται σε ιταλικό ποιητικό κείμενο του Μέμνονα Μαρτζώκη. Η υπόθεση διαδραματίζεται πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.).

Στον απόηχο της νίκης των Ελλήνων επί των Περσών στον Μαραθώνα, η Φεντίμα από την Περσία ερωτεύτηκε τον Αλέξανδρο, έναν Μακεδόνα στρατιώτη. Τον ακολούθησε ως την Ελλάδα, αλλά εκείνος την εγκατέλειψε. Την ώρα που τον αναζητά στην Αθήνα μαζί με το παιδί, καρπό του έρωτά τους, ο Αλέξανδρος αναγγέλλει στους Αθηναίους πως ο Ξέρξης προτείνει ειρήνη. Ο Θεμιστοκλής του λέει ότι οι Έλληνες προτιμούν το θάνατο παρά τη σκλαβιά. Η Μυρτώ, κόρη του Θεμιστοκλή, ερωτεύεται αμέσως τον Αλέξανδρο. Έτσι, η Φεντίμα απελπίζεται, όμως ο Θεμιστοκλής την περιθάλπει.

Πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, η Φεντίμα προσχωρεί στο περσικό στρατόπεδο και πείθει τον Ξέρξη πως οι Έλληνες έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Λίγο μετά ο Αλέξανδρος επιτίθεται στη Φεντίμα με ένα στιλέτο, αποκαλώντας την «οχιά που δάγκασε τα στήθη που την έθρεψαν». Αργοπεθαίνοντας, εκείνη του λέει ότι δεν πρόδωσε τον Θεμιστοκλή: Ο ίδιος ο στρατηγός την έστειλε στον Ξέρξη για να τον παραπλανήσει. Τότε ο Μακεδόνας βυθίζει το στιλέτο στη δική του καρδιά…
Οι Έλληνες θριαμβεύουν. Ο Θεμιστοκλής, μαζί με τη Μυρτώ και το παιδί της Φεντίμας, βλέπουν το νεκρό Αλέξανδρο και τη νεαρή Περσίδα ετοιμοθάνατη. Η Φεντίμα λέει πως ξεψυχά ευτυχισμένη πλάι στον αγαπημένο της και πως το παιδί της βρήκε επιτέλους πατέρες, αφού η Ελλάδα έχει νικήσει.

Ο Θέμης Σερμιέ διηύθυνε την Δημοτική Αθηναϊκή Χορωδία και Μαντολινάτα στην Λυρική Σκηνή

Δευτέρα 1 –11 – 2010. Συναυλία Αφιέρωμα στα Επετειακά & Ερωτικά Τραγούδια του Μεσοπολέμου & του 1940 με την Δημοτική Αθηναϊκή Χορωδία και Μαντολινάτα « Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΛΑΥΡΑΓΚΑΣ» υπό την διεύθυνση του Θέμη Σερμιέ πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στην Λυρική Σκηνή.

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ & ΜΑΝΤΟΛΙΝΑΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ – ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ «Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΛΑΥΡΑΓΚΑΣ»

Η χορωδία ιδρύθηκετο 1885 στη Νεάπολη Λυκαβηττού από τον μουσουργό Δημήτρη Ρόδιο και ανέδειξε πλήθος καλλιτεχνών όπως ο Δημήτρης Αγγελόπουλος, ο Τιμολεων Ξανθοπουλος, ο Νίκος Μοσχονας και άλλους. Νεότεροι καλλιτέχνες που συνεργάσθηκαν με την χορωδία είναι ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Μάριος Τόκας, ο Τάκης Αθηναίος και ο Ανδρέας Χατζηαποστόλου. Θυμάμαι τον Θέμη Σερμιέ ως πρωταγωνιστή της Λυρικής Σκηνής πριν φύγω από την Ελλάδα την δεκαετία του 80 ως μαθητής του Ωδείου. Είχε επιτυχία σε ρόλους χαρακτήρα κυρίως κωμικούς σε οπερέτες που τους αναδείκνυε με το πηγαίο του λεπτό χιούμορ. Με εξέπληξε που ήταν σαν να μην πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια. Διηύθυνε την συναυλία με το έξυπνο και λεπτό του χιούμορ και ήταν ο μόνος που τραγούδησε και ήξερε τα λόγια χωρίς να κοιτάζει τις παρτιτούρες όπως όλοι οι άλλοι τραγουδιστές της βραδιάς και κυρίως ερμήνευσε το τραγούδι του.

Την παράσταση προλόγισε ο επίτιμος πρόεδρος του συλλόγου Βασιλείου Θεοχαράκη.

Η παρουσίαση του προέδρου Ανδρέα Μαζαράκη ήταν συγκινητική όταν αναφέρθηκε στα χρόνια της κατοχής και του πολέμου του 1940.

Η παρουσία της μεσοφώνου Βάγιας Κωφού εντυπωσίασε φωνητικά και σκηνικά με ταμπεραμέντο που δείχνει ότι εκτίνεται από την όπερα ως το Μπρόντγουεϊ μιούζικαλ.

Η ευτραφής Μαρία Γουρνιά τραγούδησε ωραία το Μας Χωρίζει ο Πόλεμος του Σουγιούλ με το κατακόκκινο μακρύ φουστάνι της. Η Γιολάντα Αθανασοπούλου ξεχάστηκε στην Παπαρούνα του Αττίκ δείχνοντας απειρία που μπορεί να διορθωθεί.

Ο γραφικός ρεμπέτης Αγάθων Ιακωβίδης με το μουστάκι και το κόκκινο κομπολόι ερμήνευσε τραγούδια του Βαμβακάρη, Γκογκου, Ολανδεζου και Κηρομυτη.

Η Νατάσσα Χριστοφιλάκη μπορεί να εξελιχτεί σε ενδιαφέρουσα φωνή αν δουλέψει λίγο την έκταση της φωνής της. Το πρόγραμμα συμπλήρωσε ο αξιοπρεπής μπάσος Χρήστος Αμβράζης. Η ορχήστρα αποτελούντο από τους: Βιβή Γκέκα, Δημήτρης Ρίζος, Γιάννης Ρίζος και Μιχάλης Σιδηροπουλος (Α Μαντολίνα). Μαρία Σπυρατου, Ζωρζέτα Χριστοδουλοπουλου, και Άγγελλα Βασιλακοπούλου (Β Μαντολίνα). Αντώνης Παπαπαναγιωτου και Παναγιώτης Λαμπρόπουλος (Μαντολες). Ο Λάμπης Μητσιακης (Αλτο Μαντολα). Οι Άγγελος Γαβριήλ, Σονια Χαλαρη και Κατερίνα Μαλλιρη στις (Κιθάρες). Ο Δημήτρης Ασλανιδης στο (Κοντραμπάσο). Η Λαρισα Ζαχαρεβα στο (Ακορντεόν), ο Αλφρεντο στο (Βιολί) και ο Γιάννης Γκιουνης στο (Βιολοντσέλο).

(Φωτογραφίες: Η μεσόφωνος Βάγια Κωφού και ο μαέστρος Θέμης Σερμιε. Ο Βασίλειος Θεοχαράκης με τον Ανδρέα Μαζαράκη, και η Βάγια Κωφού επί σκηνής)